مشخصه یابی داربست الکتروریسی شده پلی هیدروکسی بوتیرات-پلی (اتیلن گلیکول) دارای شیشه زیست فعال برای مهندسی بافت استخوان

فرضیه: آسیب های استخوانی یکی از چالش های علم پزشکی به شمار می آید که هر ساله هزینه زیادی در دنیا برای درمان به آن اختصاص می یابد. استفاده از انواع ساختارهای نانولیفی الکتروریسی شده متشکل از پلیمرهای زیستی به همراه سرامیک های زیستی در کاربرد مهندسی بافت استخوان از اهمیت زیادی برخوردار است. پلی هیدروکسی بوتیرات به عنوان پلیمر زیست سازگار با استحکام مکانیکی زیاد شناخته می شود. البته خواصی نظیر آب دوستی کم آن به ترکیب آن با سایر پلیمرهای آب دوست مانند پلی (اتیلن گلیکول) منجر شده است. در کاربردهای مهندسی بافت استخوان، برای افزایش خاصیت زیست فعالی که در مراحل رشد و ترمیم استخوان اهمیت زیادی دارد، به طور معمول از انواع سرامیک های زیستی مانند شیشه زیست فعال استفاده می شود. روش ها: هدف از این مطالعه طراحی و ارزیابی داربست نانوکامپوزیتی متشکل از دو پلیمر پلی هیدروکسی بوتیرات و پلی (اتیلن گلیکول) دارای شیشه زیست فعال تهیه شده با روش الکتروریسی برای مهندسی بافت استخوان است. بدین منظور درصدهای مختلف شیشه زیست فعال از ۵ تا ۱۲.۵درصد وزنی به محلول الکتروریسی پلی هیدروکسی بوتیرات و پلی (اتیلن گلیکول) اضافه شد. نمونه های تولیدشده مشخصه یابی شده و از نظر آزمون عملکردی زیست فعالی بررسی و مقایسه شدند. یافته ها: تصاویر میکروسکوپ الکترونی بیانگر الکتروریسی موفق، بدون گسستگی یا هر گونه آسیب در سطح الیاف بوده است. وجود نانوذرات شیشه زیست فعال با آزمون پراکنش انرژی پرتو X قابل اثبات است. با افزودن جزء شیشه زیست فعال به محلول پلیمری، قطر متوسط نانوالیاف تولیدشده روند افزایشی داشته و مقدار آب دوستی کاهش یافته است. با توجه به نتایج، از قطر نانوالیاف و آب دوستی، %۵وزنی از شیشه زیست فعال به عنوان درصد بهینه انتخاب شد. در آزمون عملکردی نیز افزایش خاصیت زیست فعالی با تشکیل فاز هیدروکسی آپاتیت روی سطح نمونه های نانوکامپوزیتی قابل اثبات است.

کلیدواژه ها:

پلی هیدروکسی بوتیرات ، پلی اتیلن گلایکول ، شیشه زیست فعال ، الکتروریسی ، بافت استخوان