بررسی مهارت اجتماعی کودکان ۷-۱۲ سال براساس ویژگی های دموگرافیکی

سابقه و هدف: توانایی تعامل موفقیت آمیز با همسالان و بزرگ سالان یکی از مهم ترین جنبه های رشد کودک است. نارسایی در کسب مهارت های اجتماعی بر رشد شخصیت کودک و سازش وی با محیط تاثیر منفی دارد. پژوهش حاضر به منظور بررسی مهارت های اجتماعی در کودکان ۷-۱۲ سال براساس ویژگی های دموگرافیک در مراجعه کنندگان به درمانگاه طالقانی شهر گرگان در سال ۱۴۰۱ انجام شده است. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی با رویکرد توصیفی تحلیلی بر روی ۳۰۱ کودک ۷-۱۲ سال درحال تحصیل در شهر گرگان در سال ۱۴۰۱ به صورت در دسترس انجام شد. پرسش نامه مقیاس سنجش مهارت های اجتماعی (SSRS) ابزار مورداستفاده بود. داده ها در نرم افزار SPSS۲۳ با آزمون های آماری یو من ویتنی، کروسکال والیس و آزمون هم بستگی اسپیرمن در سطح معناداری ۰/۰۵ تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که جرئت ورزی و مسئولیت پذیری فرزندان اول به طور معناداری بیشتر است (۰/۰۰۱p=). مهارت همکاری (۰/۰۲p=) و خودکنترل (۰/۰۰۲p=) در کودکان دختر به طور معناداری بیشتر از کودکان پسر بود. خرده مقیاس مشکلات رفتاری در کودکان با سطح تحصیلات والدین ارتباط معناداری آماری نشان داد (۰/۰۰۱p=). نتیجه گیری: به طورکلی، می توان گفت فاکتورهای دموگرافیک بر روی مهارت های اجتماعی کودک موثر هستند و با آگاهی از آن ها می توان مداخله های لازم را به موقع انجام داد.

کلیدواژه ها:

Behavioral problems ، Child ، School ، Social skill ، مهارت اجتماعی ، مشکلات رفتاری ، کودک ، مدرسه