مقایسه نقش تربیتی آموزگاران ابتدایی در دوران قبل و بعد از انقلاب اسلامی ایران

این مقاله به بررسی و مقایسه نقش تربیتی آموزگاران ابتدایی در ایران در دو دوره قبل و بعد از انقلاب اسلامی پرداخته است. در دوره پیش از انقلاب، نظام آموزشی کشور تحت تاثیر گرایش های مدرنیستی و غربی قرار داشت و آموزگاران عمدتا به انتقال دانش علمی و فنی می پرداختند. در این دوره، آموزش های دینی و اخلاقی در حاشیه قرار داشتند و آموزگاران نقشی محدود در تربیت معنوی و اخلاقی دانش آموزان ایفا می کردند. از سوی دیگر، پس از انقلاب اسلامی در سال ۱۹۷۹، تحولات گسترده ای در نظام تربیتی ایران صورت گرفت. پس از انقلاب، آموزگاران به عنوان نقش آفرینان اصلی تربیت اخلاقی و دینی شناخته شدند و در فرآیند شکل گیری نسل هایی متعهد به ارزش های اسلامی و ملی مشارکت کردند.در این مقاله، ضمن مقایسه اهداف تربیتی، محتوای آموزشی، جایگاه اجتماعی آموزگاران و تاثیرات فرهنگی و اجتماعی آنها در این دو دوره، دستاوردهای قابل توجه نظام تربیتی پس از انقلاب نیز مورد بررسی قرار گرفته است. از جمله مهم ترین دستاوردها می توان به تقویت هویت دینی و ملی، گسترش عدالت آموزشی، ترویج فرهنگ ایثار و مقاومت، ارتقای جایگاه اجتماعی آموزگاران، و پرورش نسل هایی مسئولیت پذیر و متعهد اشاره کرد.این تحقیق نشان می دهد که آموزگاران پس از انقلاب اسلامی توانسته اند با بازطراحی محتوای درسی و استفاده از روش های تربیتی مبتنی بر آموزه های اسلامی، به تربیت دانش آموزانی با هویت اسلامی، اخلاقی و متعهد پرداخته و نقش چشمگیری در تحقق آرمان های انقلاب ایفا کنند. در نهایت، این مقاله به اهمیت و ضرورت حمایت از آموزگاران در جهت تقویت نقش تربیتی آنها در فرآیند آموزش و پرورش تاکید دارد و نشان می دهد که این تحولات، مسیر پیشرفت نظام آموزشی و اجتماعی ایران را در دهه های پس از انقلاب هموار کرده است.

کلیدواژه ها:

نقش تربیتی آموزگاران ، انقلاب اسلامی ، هویت دینی ، آموزش ابتدایی ، عدالت آموزشی