مبانی تربیت کودک در قرآن و نهج البلاغه

انسان، شگفت انگیزترین آفریده خدای بزرگ و والاترین نشانه قدرت بی منتهای اوست. انسان، مستعد اتصاف به همه صفات و کمالات الهی است. او را خلق کرد تا به مقام قرب الهی و جانشینی خدا در زمین برسد و این سیر جز با تربیت صحیح محقق نخواهد شد. حقیقت انسان، ملکوتی است که با طی مراتب قوس نزولی در این عالم خاکی سکنی گزیده است و تربیت تنها راه دستیابی به آن حقیقت مقدس است. پژوهش حاضر به روش مروری کتابخانه ای انجام شده است که هدف از آن بررسی مبانی تربیت کودک در قرآن و نهج البلاغه بود. نتایج پژوهش نشان می دهد که قرآن برای نشان دادن جایگاه فوق العاده «تعلیم و تربیت»، جهان را به منزله دانشگاهی معرفی کرده که تمام مخلوقاتش برای علم هر چه بیشتر انسانها آفریده شده اند و هدف از آن، اندیشیدن در اسرار پدیده ها و آشنایی با علم و قدرت پروردگار است. هم هدف آفرینش جهان و هم هدف بعثت پیامبران(ص) پیشرفت علم و دانش بوده است. در سوره «نحل» یک قاعده کلی بیان می کند و آن این که «از آگاهان سوال کنید اگر نمی دانید»؛ زیرا علوم در حقیقت محصول تفکر و تجربه ای است که پیشینیان کسب کرده اند و برای آیندگان می گذارند.

کلیدواژه ها:

تربیت ، تربیت دینی ، اسلام ، قرآن ، نهج الباغه