بازنمایی مرگ، سوگ و سوگواری در تاریخ بیهقی

کمتر اثری را نه تنها در سنت تاریخ نگاری ایرانی، بلکه در متون نثر فارسی می توان یافت که مانند تاریخ بیهقی در آن به بیان احساسات، عواطف، شور، هیجانات و احوال نفسانی آدمی پرداخته شده باشد. پدیده هایی از این دست، در تاریخ فرهنگی در ذیل تاریخ احساسات و عواطف قرار می گیرند و کنکاش و مطالعه آن ها سبب شناخت بهتر فرهنگ معاصرمان می شود. از نظر معرفت شناسی، مورخ فرهنگی در تاریخ فرهنگی، به منظور استخراج نظام های معنایی، فرهنگ معاصر را تاریخ مند می کند. بنابراین در پژوهش حاضر، با بهره مندی از رویکرد تاریخ فرهنگی، موضوع مرگ، سوگ و سوگواری در تاریخ بیهقی در بافت تاریخ فرهنگی مرگ و سوگواری در ایران سده های نخستین اسلامی بررسی می-شود. مسئله اصلی در پژوهش حاضر سوگ، سوگواری، داغداری و دردمندی در تاریخ بیهقی است و این سوال مطرح شده است که مرگ، سوگ و سوگواری به مثابه الگوی های فرهنگی در تاریخ بیهقی چگونه به تصویر کشیده شده است؟ یافته های این تحقیق نشان می دهد که اندیشه ها و احساسات غالب عصر بیهقی از طریق حکایات، مضامین، نمادها و قالب ها در تاریخ بیهقی بازتاب یافته است و از میان این احساسات، سوگ و سوگواری در تاریخ بیهقی بازنمایی از دوران انحطاط و زوال حکومت غزنوی و زمانه نویسنده است.

کلیدواژه ها:

مرگ ، سوگ و سوگواری ، تاریخ بیهقی ، تاریخ فرهنگی