تحلیل و بررسی سبک شناسی لایه ای داستان «عبدالله زبیر» تاریخ بیهقی

سبک شناسی دانشی نظام مند و روش مند است که رویکردی تحلیل گرایانه دارد و از شاخصه های اصلی زبان شناسی ساخت گرا به شمار می رود. این مقوله ساختارمند، با توجه به جایگاه ساختارگرایانه خود، آثار ادبی را مورد واکاوی قرار می دهد و با ژرف نگری به درون مایه و برون مایه این گونه متون، مفاهیم ارزش مندی را به ارمغان می آورد. با این تعبیر، سبک شناسی قادر است لایه های مختلف (آوایی، واژگانی، نحوی، بلاغی و ایدئولوژیک) یک اثر ادبی را تحلیل و چگونگی تکامل و نمود معانی بی بدیل آن را برجسته سازی کند. بنابراین، مقاله حاضر برآن است تا با بهره گیری از شیوه توصیفی- تحلیلی؛ داستان «عبدالله زبیر» تاریخ بیهقی را بر مبنای پنج لایه مذکور تحلیل و بررسی سبک شناسانه کند و با تکیه بر فرآیند کنش انگیزی های سطح روایت و همچنین سازوکار ساختار پی رفت ها و نیز دستاورد سازه های گفتمانی به کاررفته در روساخت و ژرف ساخت آن، یافته های روایت مند و غنی برخاسته از دل کنشگری های خلاقانه بستر داستان را تبیین و کانون ذخایر فاخر معنی ساز و معناخیز نهفته در آن را نمودار و برای مخاطب آشکار سازد.

کلیدواژه ها:

تاریخ بیهقی ، سبک شناسی ، داستان عبدالله زبیر ، لایه های سبکی.