بررسی نقش برنامه ریزی توسعه سکونتگاه های حاشیه ای بر کاهش حاشیه نشینی به مثابه آپاندیسیت شهری (مورد مطالعه شهر بجنورد)

هدف عمده این پژوهش بررسی وضعیت مسکن حاشیه نشینان شهر بجنورد می باشد. روش مورد استفاده ، روش پیمایشی و تصادفی ساده و ابزار گردآوری اطلاعات، آمار و منابع موجود، پرسشنامه و مصاحبه بوده است . جامعه آماری این پژوهش، خانوارهای ساکن در حاشیه نشینان شهر بجنورد ، در سال ۱۴۰۲ می باشد که تعداد ۴۴ پرسشنامه جهت تکمیل افراد جامعه تحقیق در بین آنها توزیع گردید. پرسشنامه تحقیق ، یک پرسشنامه خود محقق بود که در آن شاخص های نیاز به مسکن، معماری و شهرسازی، وضعیت اقتصادی، منزلت اجتماعی، فضایی و کالبدی فضای باز و تبلیغات مورد سنجش قرار گرفت. آزمون فریدمن جهت شناسایی و اولویت بندی شاخص ها، مشخص گردید شاخص فضایی و کالبدی فضاهای باز با میانگین رتبه ۱۲/۴ بیشترین نقش را در حاشیه نشینی مردمی از حاشیه نشینی مردم داشته و به ترتیب وضعیت اقتصادی (۹۱/۳)، بعد معماری و شهرسازی (۸۶/۳)، تبلیغات (۴/۳)، منزلت اجتماعی (۲/۳) و شاخص نیاز به مسکن با میانگین ۵۲/۲، کمترین نقش را در حاشیه نشینی مردمی دارد.

کلیدواژه ها:

سیاستگذاریها ، برنامه ریزی های ملی منطقه ای ، حاشیه نشینی