بررسی مبانی حرمت شرب خمر و مسکرات از منظر فقه امامیه ( با تاکید بر ادله اجتهادی)

اسلام دین جامعی می باشد که برای تمامی مراحل زندگی انسان برنامه ریزی کرده و احکام متناسبی با توجه مقتضای زمان پایهگذاری کرده است. حرمت شرب خمر که یک حکم تاسیسی می باشد و از ابتدای ظهور اسلام حرام گردیده است . یکی از دلایل حرام بودن «خمر» یا شراب در دین اسلام، از بین رفتن و زوال عقل انسان است. آمارهای علمی و پزشکی نشان می دهد که استعمال کنندگان مسکرات یا طور تدریجی دچار مشکلات روحی و روانی جدید ویا هم چنین دچار نقص عضو و پیدایش بیماری هایگوناگون وآسیب های اجتماعی، فرهنگی و ..... درخود می شوند. در واقع خمر ومسکرات مهم ترین گوهر وفطرت وجودی انسان رااز بین می برد و آن را در ردیف حیوانات قرار می دهد. در واقع مشکلات فرد مست با توقف ذهن تمام نمی شود، بلکه آغاز بدبختیو ضلالت اوست و ممکن است مرتکب هر جنایت و فسادی شود. لذا، دین اسلام به دلیل آگاهی از تمام مفاسد و عواقب آن و همچنین برای جلوگیری از رواج این گونه فساد در بین جوامع، از ابتدا ، خمر (مشروبات الکلی) را ممنوع وحرام کرده است.از این روبرای جلوگیری از آن در سطح جوامع باید روشنگری شود. این مقاله که با روش کتابخانه ای به نگارش درآمده سعی شده که حرمتشرب خمر و آثار و عواقب آن را با بهره گیری از ادله اجتهادی بررسی نماییم

کلیدواژه ها:

حرمت ، ادله اجتهادی ، شرب خمر ، فقه امامیه