تبیین و تحلیل نشانه معنا شناختی رمان پیکر فرهاد

پیکر فرهاد یکی از آثار موفق نویسنده مشهور عباس معروفی است که پیکربندی روایت و نحوه ترکیب پی رفت های آن با سایر آثار ادبی متفاوت است. شیوه معروفی در رمان پیکر فرهاد، وارد شدن به دنیای نقاشی بوف کور و کنش بخشی به تصویرهای آن است. در این مقاله به تبیین و تحلیل نشانه­معناشناختی رمان پیکر فرهاد پرداخته ایم تا نشان دهیم «تصاویر» مکتوب چگونه به کنش درآمده اند و نظام های معنایی رمان را ایجاد کرده اند. روایت گر این رمان، زن تابلوی نقاشی است. تصویرها در این رمان کلامی شده اند و بعد بوشی داستان را ایجاد کرده اند. با این بوش و تغییر حضور و بودن، نقاشی از ابژه بودن خارج می شود و سوژه داستان خود می شود. او می خواهد سرنوشت و داستان خود را بسازد. «دیدن» یک رابطه حسیادراکی است؛ اما در رمان پیکر فرهاد یک نظام شوشی ساخته است. این تجربه جدید برای ابژه های تصویر است که زیر نگاه سوژه بیننده با نوعی تغییر وضعیت درونی و عاطفی به کنش درمی آیند و در دنیای سوژه حاضر می شوند. به کنش درآمدن نقاشی و استفاده از این طرح روایی، برای اعتراض به شکل حضور زن در اجتماع است. سوژه نقاشی به جست وجو و تلاش برای یافتن و دیدار معشوق می پردازد تا بتواند وجود و هستی خود را ثابت کند و برای زندگی خود معنا بیابد. این جریان رفته رفته او را متوجه نقصان حضور و عدم وجود بیرونی و واقعی خود می کند و با تردید هستی شناختی به خود می نگرد و وجود خود را انکار می کند تا گفتمان بوشی دیگری شکل بگیرد.

کلیدواژه ها:

عباس معروفی ، رمان پیکر فرهاد ، نشانه معناشناختی ، کنش بخشی به تصویر ، روایتگری زن