مروری بر رویکردهای خودمراقبتی و تاثیر آن بر مراقبین بیماران روان

خود مراقبتی به مجموعه فعالیت ها و رفتارهایی اطلاق می شود که به بهبود و حفظ سلامت عمومی فرد کمک می کنند. در خصوص مراقبین بیماران روان، خود مراقبتی اهمیت ویژه ای دارد، زیرا این افراد معمولا مراقبتی یک طرفه ارائه می دهند و طور مداوم با چالش ها و فشارهای عاطفی ناشی از پشتیبانی از بیماران مواجه هستند . استرس، فرسودگی شغلی و اختلالات حرفه ای در میان مراقبین بیماران روان بسیار شایع است و می تواند تاثیرات منفی بر کار بالینی آنها داشته باشد، در حالی که مشارکت در خودمراقبتی می تواند به ارتقای رفاه آنها کمک کند. اجرا و ترویج شیوه های خود مراقبتی در میان مراقبین بیماران روان می تواند به کاهش فرسودگی شغلی، افزایش کارایی و بهبود کیفیت مراقبت از بیماران منجر شود. همچنین، از این طریق می توان به بهبود سلامت روانی و جسمی کارکنان کمک کرده و آنها را در مواجهه با استرس های شغلی توانمندتر ساخت. در این راستا، آگاهی از تکنیک های خود مراقبتی نظیر آرامش بخشی، تمرینات جسمانی، تغذیه سالم و مدیریت زمان می تواند نقش کلیدی ایفا کند این مرور به بررسی نقش خودمراقبتی بر مراقبین بیماران روان می پردازد. تاکنون، پژوهش های تجربی در رابطه با حوزه های خاصی از عملکرد مراقبت از خود، از جمله آگاهی، تعادل، انعطاف پذیری، سلامت جسمانی، حمایت اجتماعی و معنویت ارائه شده است. یافته های این پژوهش ها عمدتا بر اهمیت اتخاذ رویکردی فعالانه برای خودمراقبتی و ادغام آن به طور مستقیم با برنامه های آموزشی بالینی و فرآیندهای تضمین کیفیت سازمان های حرفه ای در حوزه سلامت روان اشاره دارند.

کلیدواژه ها:

استرس ، فرسودگی شغلی ، اختلالات حرفه ای ، بهزیستی ، درمانگر