تعلیم وتربیت زنان ودختران در عصر پهلوی اول ودوم

پژوهش حاضر با هدف بررسی تعلیم وتربیت زنان ودختران در عصر پهلوی اول ودوم انجام پذیرفت .فلسفه و برنامه ریزی آموزشی در دوره پهلوی (۱۳۰۴- ۱۳۵۷ ش) در ادامه و امتداد برنامه های اصلاحی دوره پیشین – قاجاریه قرار داشت و بسیاری از خواسته هایی که در آن دوره محقق نشده و معطل مانده بود، در دوره پهلوی اجرایی شد در نخستین و مهم ترین دوره، زنان در دوران رضاشاه موفق به دستیابی به حقوق مدنی و شهروندی شدند که همگی در هنگام پروژه های نوسازی ایران نوین، انجام شد. در دوران او، برای نخستین بار در جامعه سنتی ایران، زنان توانستند از خانه خارج شده و به عرصه های اجتماعی پا گذارند. اجباری شدن آموزش برای هم پسران هم دختران و افزایش قشر باسواد نیز موضوع مهم دیگر بود. تغییراتی دیگر نیز رخ داد. اینکه زنان وارد اجتماع شوند و پیشه هایی چون آموزگاری، پرستاری، پزشکی و غیره را بگیرند، بدون آن که پوشش ها و کارهای سنتی چون روبنده و عدم سخن با نامحرم را کنار بگذارند، ممکن نبود؛ بنابراین، کشف حجاب از سوی حکومت وی صورت گرفت. با این وجود، دیدگاه دیگری نیز وجود دارد که این اقدام رضاشاه را، در جهت مخالفت با اسلام دانسته است. همدوره با تحصیل دختران ایرانی در دانشگاه هایی چون دانشگاه تهران، انجمن های صنفی زنان در دوران رضاشاه گشایش یافتند و برخی آرمان هایی شامل آزادی زنان از حجاب را داشتند.با روی کار آمدن محمدرضا پهلوی قانون کشف حجاب لغو گردید و حجاب اختیاری شد؛ همچنین برای نخستین بار، زنان این کشور توانستند پای صندوق های رای رفته و در همه پرسی انقلاب سفید شرکت کنند که این، وضعیت تازه ای را برای زنان در تاریخ معاصر ایران رقم زد. درست پیش از انقلاب ۱۳۵۷، ۱۵۰۰ زن در مقام های ارشد مدیریتی در سطح کشوری، ۲۲ زن در مجلس شورای ملی، ۵ شهردار، و ۳۳٪ کل مشاغل آموزش عالی ایران بر عهده زنان بود. این پایان نامه با روشی توصیفی تحلیلی به بررسی تعلیم وتربیت زنان ودختران در عصر پهلوی اول ودوم پرداخته وبه این نتیجه رسیده است که، به رغم روند مدرن سازی که در حکومت پهلوی دنبال می شد، تغییر چندانی در موقعیت، جایگاه و حقوق زنان ایرانی صورت نگرفت.

کلیدواژه ها:

تعلیم وتربیت ، زنان ودختران ، عصر پهلوی اول ودوم