مبنای حق به مثابه ابزاری در کنترل سوء استفاده از حق

به صورت کلاسیک تصور رایج در حقوق این بوده است که صاحب حق (مالکیت و طلاق) در اعمال حق خویش آزادی کامل دارد و می تواند در حق خویش هر طور که می خواهد تصرف نماید. نتیجه این رویکرد این است که تصور سوء استفاده از حق ممکن نیست ، چرا که داشتن حق با سوء استفاده از آن ممکن نیست و صاحب حق در هر حال در اعمال آن آزاد است و تحمیل کردن هر نوع محدودیتی بر حق به منزله سلب حق از صاحب حق است . ولی تبعات منفی ناشی از تلقی مطلق گرایانه از حق در روابط بین اشخاص باعث شد نظریه سوء استفاده از حق در حوزه حقوق به منصه ظهور برسد. مطابق این نظریه سوء استفاده از حق ممنوع است و صاحب حق در پناه حق خویش نمی تواند به سوء استفاده کردن از آن بپردازد. با ظهور این تئوری سوالی که مطرح شد این بود که معیارهای تشخیص سوء استفاده از حق کدامها هستند؟ یکی از معیارهای مورد پذیرش توجه به مبنای اعطای حق است . این تحقیق در نظر دارد به روش توصیفی و تحلیلی ضمن معرفی نظریه سوء استفاده از حق توجه به مبنای اعطای حق را به عنوان ابزاری در تعدیل و کنترل حق در حقوق ایران به محک ارزیابی بگذارد و به اجمال می توان گفت خروج از مبنای اعطای حق سوء استفاده از حق بوده و ممنوع است . ضمانت اجرای سوء استفاده از حق بسته به مورد می تواند بطلان عمل ، جبران خسارت، سلب حق و ... باشد.

کلیدواژه ها:

مبنای حق ، سوء استفاده از حق ، معیار سوء استفاده ، سلب حق .