شناسایی حقوق بنیادین کار در اعلامیه های جهانی و اسلامی حقوق بشر

سازمان بین المللی کار در سال ۱۹۹۸ طی اعلامیه چهار مولفه (ممنوعیت کار اجباری، حداقل سن کار و منع کار کودکان، آزادی سندیکا و حق مذاکره جمعی، ممنوعیت تبعیض در مزد و اشتغال) را که موضوع هشت مقاوله نامه بنیادی بود به عنوان حقوق بنیادین کار معرفی و دولتهای که این اعلامیه را تصویب کرده اند ملزم به رعایت آن نمود. در اسناد دیگری بین المللی و منطقه ای مانند اعلامیه های جهانی و اسلامی حقوق بشر نیز موضوع فوق مورد توجه قرار گرفته است. این پژوهش به گونه توصیفی– تطبیقی، با هدف شناسایی حقوق بنیادین کار در اعلامیه های بالا انجام شده و به دنبال پاسخ به این پرسش است که کدام یک از این دو سند بیشتر موضوع حقوق بنیادین کار را مورد توجه قرار داده است؟ یافته های پژوهش نشان میدهد در برخی مواد اعلامیه جهانی به ویژه ماده ۲۳، همچنین در بیشتر مواد اعلامیه اسلامی مخصوصا ماده ۱۳، به بسیاری مولفه های حقوق بنیادین کار پرداخته شده است. اما به نظر می رسد برخی از مصادیق حقوق بنیادین کار که در اعلامیه جهانی صریحا بیان نشده در اعلامیه اسلامی حقوق بشر مورد توجه قرار گرفته است، مانند ممنوع نمودن استعمار. کار اجباری را نیز به گونه صریح و جدی ممنوع اعلام نمود است. حداقل سن کار و منع کار کودک را هیچکدام از اسناد مزبور به گونه روشن مورد توجه قرار نداده، تنها از برخی مصادیق آن نام برده اند، از حق مذاکره جمعی و آزادی سندیکا در اعلامیه اسلامی به طور روشن صحبت نشده است.

کلیدواژه ها:

حقوق بنیادین کار ، اعلامیه های اسلامی و جهانی حقوق بشر ، اعلامیه حقوق بنیادین کار ، فقه ، حقوق