حسن نیت در قراردادها با تاکید بر شناسایی آن به عنوان یک اصل در حقوق ایران و مطالعه تطبیقی آن در فقه و اسناد بین المللی

حسن نیت به مثابه اصل حقوقی، دریچه ای برای نفوذ اخلاق به جهان حقوق است. حسن نیت، اساسا مفهومی اخلاقی است که برای مرتبط ساختن اصول حقوقی به مفاهیم بنیادین عدالت به کار میرود. از این رو ارائه تعریف روشن از حسن نیت دشوار است. مفهوم مبهم و گاها متعارض حسن نیت، معانی متفاوتی را برای افراد مختلف در زمان و مکان های متفاوت در بر داشته و به دلیل همین تعارض ها و معانی بسیار، برخی از حقوقدانان ترجیح داده اند آن را به عنوان یک فرض قانونی جهت بسط و توسعه قضایی تلقی کنند. لذا آنان حسن نیت را در عالم حقوق یک " استاندارد" می دانند، نه یک قاعده یا اصل یا مفهوم فقهی یا حقوقی. از آنجاییکه در برخی از پژوهش ها ابعاد حسن نیت در فقه امامیه، حقوق ایران و بین الملل مورد بررسی واقع شده بود، در این مقاله جهت جدید شدن موضوع متغییر مهم و اساسی دیگری که با حسن نیت رابطه در هم تنیده ای دارد را انتخاب و بررسی نموده ایم

کلیدواژه ها:

حسن نیت ، قرارداد بین المللی ، قاعده غرور ، قاعده احسان ، قاعده لاضرر و لا ضرار