تحقق معماری ایرانی- اسلامی در ابعاد توسعه پایدار

هدف این مقاله تحقق معماری ایرانی- اسلامی در ابعاد توسعه پایدار با روش توصیفی- تحلیلی می باشد موضوع شهر ایرانی اسلامی همواره با رویکردهای متفاوت مواجه بوده است و هر اندیشمند، دانشمند و کارشناسی از زاویه ای بر آن نگریسته و متناسب با داده های خود تعریفی ارائه کرده است. در این بین پرداختن به مقولات و مفاهیم وابسته و مرتبط به آثار شهرسازی ایرانی که خود را متصف به جهان بینی اسلامی می داند و قصد در بازنمود و پدیدارسازی هرآنچه را دارد که در روند دستیابی به حیات طیبه و هستمند زمینی تاثیر دارد از مهم ترین موضوعات و دغدغه های اندیشمندانی است که بناها، فضاها و شهر را مکانی در راستای سلوک انسانی و تعالی روحی و معنوی انسان می دانند. نتایج نشان می دهد اگر به صدر اسلام بازگردیم ملاحظه می کنیم که مسجد النبی نه گنبد داشت، نه گلدسته و نه مناره. این مسجد با این هدف برپا گردید که مسلمانان در آن جا جمع شوند، راه رستگاری را پیش گیرند و تعاملاتی نیز داشته باشند. این فضا بدین ترتیب مهیا و آرام آرام اقداماتی درباره معماری آن، چنانکه در توان بود انجام شد. در برنامه ریزی، طراحی، اجرا و مدیریت شهر اسلامی باید اصول دین، احکام و احادیث، بر تصمیم سازی ها و تصمیم گیری های ما حاکم باشند. همچنین در شاخص سازی باید به نیازهای حلال برای جامعه اسلامی و گوهر خدادی عقل (عقل جمعی اکثریت علماء و اهل اندیشه) توجه نمود. هر گونه تصمیمی در برنامه ریزی، طراحی و مدیریت شهری باید با موازین و اصول احکام هماهنگ باشد.

کلیدواژه ها:

صدر اسلام ، شهرسازی ، اسلامی