تدوین مدل ساختاری علائم اختلالات خوردن و مشکلات خواب براساس ترومای کودکی با میانجی گری ناگویی هیجانی

مقدمه: مطالعات فراوانی به سبب­شناسی اختلالات خوردن و خواب پرداخته­اند. اما میزان موفقیت درمان­های کنونی این دو اختلال، به دلیل عدم شناخت کافی از مکانیسم­های روان­شناختی درگیر، محدود بوده است. پژوهش حاضر با هدف تدوین مدل  ساختاری علائم اختلالات خوردن و مشکلات خواب براساس ترومای کودکی با میانجی­گری ناگویی هیجانی انجام شد. روش­ کار: پژوهش حاضر توصیفی- همبستگی از نوع الگوی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه افراد مراجعه­کننده به کلینیک­ها و مراکز خدمات روان­شناختی شهر تهران در سال ۱۴۰۲ تشکیل دادند. از میان جامعه آماری، ۲۸۰ نفر به شیوه نمونه­گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش عبارت بودند از: پرسشنامه آسیب های کودکی، آزمون نگرش­های خوردن، پرسشنامه اختلال خواب و مقیاس ناگویی هیجانی تورنتو. برای تحلیل داده ها از همبستگی پیرسون، مدل یابی معادلات ساختاری و از نرافزار SPSS نسخه ۲۳ وAMOS  نسخه ۲۳ استفاده شد. یافته­ ها: یافته­ ها حاکی از برازش مدل مورد نظر بود. نتایج به­دست آمده حاکی از تاثیر غیرمستقیم ترومای کودکی بر اختلالات خوردن (۰۵/۰>P، ۴۷/۰=β) و مشکلات خواب (۰۵/۰>P، ۵۱/۰=β) از طریق ناگویی هیجانی بود. نتایج همچنین نشان داد که متغیرهای پژوهش در مجموع ۶۹ درصد از واریانس اختلالات خوردن و ۷۹ درصد از واریانس مشکلات خواب را تبیین کردند. نتیجه­ گیری: نتایج نشان داد که ناگویی هیجانی، عاملی است که افراد مبتلا به ترومای اولیه را در برابر اختلال خوردن و خواب آسیب­پذیرتر می­کند. تحقیقات آینده می­توانند با افزودن مداخلات بالینی که هدف آنها رسیدگی به ناگویی هیجانی است، نتایج درمان اختلالات خوردن و خواب را بهبود ببخشند.

کلیدواژه ها:

Eating disorders ، sleep problems ، childhood trauma ، alexithymia. ، اختلالات خوردن ، مشکلات خواب ، ترومای کودکی ، ناگویی هیجانی.