اثربخشی درمان فعال سازی رفتاری بر رفتارهای خودمراقبتی و مشارکت در فیزیوتراپی: یک کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل شده

این مطالعه به منظور ارزیابی اثربخشی درمان فعال سازی رفتاری در بهبود رفتارهای خودمراقبتی و مشارکت در فیزیوتراپی در بیماران تهرانی انجام شد. یک کارآزمایی بالینی تصادفی با ۴۰ شرکت کننده از تهران انجام شد که به طور مساوی به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. گروه مداخله طی چهار ماه هشت جلسه ۹۰ دقیقه ای درمان فعال سازی رفتاری دریافت کردند. رفتارهای خودمراقبتی و مشارکت در فیزیوتراپی در آغاز و پس از مداخله با استفاده از ابزارهای معتبر ارزیابی شد. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی و با نرم افزار SPSS-۲۷ تحلیل شدند. بهبودهای معناداری در گروه مداخله در مقایسه با گروه کنترل مشاهده شد. برای رفتارهای خودمراقبتی، گروه مداخله افزایش میانگین از ۳۲.۴۵ (SD=۴.۵۶) به ۴۸.۶۵ (SD=۵.۲۳) نشان داد، در حالی که گروه کنترل تغییر غیرمعناداری از ۳۳.۱۲ (SD=۴.۴۹) به ۳۴.۷۸ (SD=۴.۶۷) داشت. برای مشارکت در فیزیوتراپی، گروه مداخله از ۳۰.۷۸ (SD=۵.۰۱) به ۴۶.۸۹ (SD=۵.۳۴) بهبود یافت، در حالی که گروه کنترل تغییر کمی از ۳۱.۲۳ (SD=۴.۸۸) به ۳۲.۴۵ (SD=۵.۱۲) داشت. نتایج ANOVA نشان دهنده اثرات معنادار مداخله بود (p<.۰۰۱). درمان فعال سازی رفتاری به طور معناداری رفتارهای خودمراقبتی و مشارکت در فیزیوتراپی را بهبود می بخشد. این مداخله می تواند به طور موثر در برنامه های درمانی برای بهبود نتایج بیماران ادغام شود. این مطالعه به منظور ارزیابی اثربخشی درمان فعال سازی رفتاری در بهبود رفتارهای خودمراقبتی و مشارکت در فیزیوتراپی در بیماران تهرانی انجام شد. یک کارآزمایی بالینی تصادفی با ۴۰ شرکت کننده از تهران انجام شد که به طور مساوی به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. گروه مداخله طی چهار ماه هشت جلسه ۹۰ دقیقه ای درمان فعال سازی رفتاری دریافت کردند. رفتارهای خودمراقبتی و مشارکت در فیزیوتراپی در آغاز و پس از مداخله با استفاده از ابزارهای معتبر ارزیابی شد. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی و با نرم افزار SPSS-۲۷ تحلیل شدند. بهبودهای معناداری در گروه مداخله در مقایسه با گروه کنترل مشاهده شد. برای رفتارهای خودمراقبتی، گروه مداخله افزایش میانگین از ۳۲.۴۵ (SD=۴.۵۶) به ۴۸.۶۵ (SD=۵.۲۳) نشان داد، در حالی که گروه کنترل تغییر غیرمعناداری از ۳۳.۱۲ (SD=۴.۴۹) به ۳۴.۷۸ (SD=۴.۶۷) داشت. برای مشارکت در فیزیوتراپی، گروه مداخله از ۳۰.۷۸ (SD=۵.۰۱) به ۴۶.۸۹ (SD=۵.۳۴) بهبود یافت، در حالی که گروه کنترل تغییر کمی از ۳۱.۲۳ (SD=۴.۸۸) به ۳۲.۴۵ (SD=۵.۱۲) داشت. نتایج ANOVA نشان دهنده اثرات معنادار مداخله بود (p<.۰۰۱). درمان فعال سازی رفتاری به طور معناداری رفتارهای خودمراقبتی و مشارکت در فیزیوتراپی را بهبود می بخشد. این مداخله می تواند به طور موثر در برنامه های درمانی برای بهبود نتایج بیماران ادغام شود.

کلیدواژه ها:

درمان فعال سازی رفتاری ، رفتارهای خودمراقبتی ، مشارکت در فیزیوتراپی