تحلیل محتوایی شعر محلی مازندرانی «درمبه کوه» از سروده های شعبان نادری رجه

کوه از نمادهایی است که در تمامی اقوام و ملل مختلف، مفاهیم یکسانی همچون تقدس، استواری، تغییرناپذیری و نردبان را به ذهن می آورد. صعود بر بلندای آن، فخرآفرین و نشاط انگیز است و هم کلامی با آن، روح آدمی را متعالی می گرداند. بی تردید، ادبیات بومی و محلی گویش های مختلف ایران، ذخایر و گنجینه هایی هستند که می توانند برای زبان ملی، پشتوانه های بی نظیری باشند. این پژوهش سعی دارد تا به شیوه توصیفی- تحلیلی، شعر محلی مازندرانی درمبه کوه= ای کوه! دارم می آیم را-که از سروده های زیبای شعبان نادری رجه است- بررسی و معرفی نماید. یافته های پژوهش گویای آن است که شاعر برای درمان دردها و هم کلامی با کوهی که نماد استواری، صبر، بلندی و استقامت است، به دامان او پناه آورده است. در این شعر، سخن گفتن مناداگونه شاعر با کوهی که نمادی کهن و اسطوره ای است، مخاطب را همچون خواندن رمانی دلکش و پرجذبه و حادثه به دنبال خود می کشاند تا به همذات پنداری برساند. این مثنوی، گفت وگویی دوسویه است که بیشتر، مفاهیم تعلیمی و اجتماعی دارد.

کلیدواژه ها:

تحلیل محتوا ، شعر محلی مازندرانی ، درمبه کوه ، شعبان نادری رجه