بررسی چگونگی طراحی و ساخت اسکفولد زیستی PCL به روش پرینت سه بعدی

داربست های زیستی نقش اساسی در مهندسی بافت ایفا می کنند و به عنوان زیرساخت هایی برای رشد و بازسازی بافت های آسیب دیده عمل می کنند. پیشرفت های اخیر در این زمینه منجر به توسعه داربست های متناسب با نیازهای متنوع بافتی شده است . این مقاله به طور ویژه بر روی پلی کاپرولاکتون۱ تمرکز دارد و خواص، روشهای سنتز و نوآوری های اخیر این ماده را بررسی می کند. پلی کاپرولاکتون به دلیل ویژگی های زیست تخریب پذیری و زیست سازگاری بالا، به عنوان یکی از مواد اصلی در مهندسی بافت شناخته شده است . این ماده می تواند با پلیمرهای طبیعی یا مصنوعی و سرامیک ها ترکیب شود تا برای کاربردهای مختلف در مهندسی بافت ۲ استفاده شود. علاوه بر این ، می تواند به عنوان یک داربست مناسب برای بازسازی و ترمیم استخوانهای آسیب دیده عمل کند. در این مقاله ، انواع مختلف داربست های PCL از جمله فیلم های متخلخل و ساختارهای فیبری مورد ارزیابی قرار گرفته اند. همچنین ، استفاده از فناوری پرینت سه بعدی برای تهیه داربست های پیچیده و دقیق از PCL نیز بررسی شده است که امکان ساخت ساختارهای بسیار پیچیده با دقت بالا را فراهم می کند. این مقاله به بررسی جامع خواص و کاربردهای PCL در مهندسی بافت پرداخته و نشان می دهد که چگونه این ماده می تواند به عنوان یک ابزار کارآمد در بازسازی بافت های آسیب دیده و توسعه داربست های پیشرفته مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

پلی کاپرولاکتون ، داربست زیستی ، مهندسی بافت ، استخوان ، پرینت سه بعدی