بررسی عوامل ناکامی توسعه سیاسی در افغانستان (۲۰۰۱ – ۲۰۲۱)

توسعه از مفاهیمی است که پس ازجنگ جهانی دوم وارد ادبیات علوم انسانی گردید. در حقیقت علم توسعه با مکاتب گوناگون خود، تلاشی است برای گذار جهان سوم از عقب مانده گی به سوی توسعه و ترقی. واژه ی توسعه در لغت به معنای خروج از "لفاف" است. در قالب نظریه ی نوسازی، لفاف همان جامعه سنتی و فرهنگ و ارزشهای ناپسند مربوط به آن است که جوامع برای توسعه و متجدد شدن باید از آن مرحله سنتی خارج شوند. برای دریافت گذار نکردن افغانستان از جامعه سنتی به جامعه توسعه یافته، این تحقیق در صدد پاسخ به این پرسش است که عامل اصلی توسعه نیافتگی سیاسی افغانستان در چهارچوب زمانی (۲۰۰۱-۲۰۲۱) چه بوده است. فرضیه ی که در جریان پژوهش مبتنی بر پرسش فوق مطرح شده به نظر می رسد که توسعه نیافتگی سیاسی افغانستان در میان سالهای متذکره تک بعدی نبوده، بلکه عوامل متعدد همچون: فکری، حقوقی، سیاسی، امنیتی و ژیوپلوتیک موجب شده اند، توسعه سیاسی در افغانستان ریشه نگیرد. این تحقیق به لحاظ روش، روش توصیفی – تحلیلی بوده و از جهاتی سعی گردیده است از الگوی نظریات توسعه هانتینگتون و لوسین پای به عنوان اندیشمندان مطرح در توسعه به عنوان چهارچوب نظری استفاده گردد. یافته های این تحقیق نشان میدهد، ضعف دولت و حامیان بین المللی آن در بیست سال اخیر در ابعاد فکری، حقوقی، سیاسی _امنیتی، هویتی، فساد اداری از یک طرف و نزاع میان روش حکومتداری و مدرنیته غربی با سنت های ریشه گرفته از منظر فرهنگی – هویتی در افغانستان از طرف دیگر باعث توسعه نیافتگی سیاسی آن شده است.

کلیدواژه ها:

افغانستان ، توسعه ، توسعه نیافتگی ، جهان سوم و فرهنگ سیاسی