مروری بر سابقه بدرفتاری در دوران کودکی، سبک های شناختی منفی و دوره های افسردگی در بزرگسالی

خوب یا بد، هر فرد بزرگسالی دوران کودکی خود را سپری کرده است. اغلب اوقات، کیفیت کودکی یک فرد از نظر روابط، سلامت روانی و نحوه نگرش آنها به جهان بر زندگی بزرگسالان تاثیر می گذارد. «ترومای رشدی» یا به عبارتی «آسیب روانی در مراحل اولیه زندگی» پدیده شایعی است که در صورت عدم درمان می تواند منجر به بزرگسالی دردناکی شود. به طور کلی ترومای رشد به معنای تجربه موقعیت های سخت و اتفاقات ناگوار در دوران کودکی است. بسیاری از کودکان در سنین پیش دبستانی هستند که با تجربیات سختی مانند خشونت خانگی یا آزار جنسی مواجه می شوند و این تجربیات را برای سال های آینده تحمل می کنند. کودکانی که مدام مورد بی توجهی مراقبین خود قرار می گیرند یا از مرگ عزیزانشان غمگین می شوند، مطمئنا در برابر سلامت روان آسیب پذیرتر خواهند بود. مدل های آسیب پذیری افسردگی بیان می کنند که تجربیات منفی اولیه، مانند قرار گرفتن در معرض سوء استفاده در دوران کودکی (CA)، آسیب پذیری در برابر افسردگی را در مراحل بعدی زندگی افزایش می دهد. گرچه اکثر قربانیان CA به افسردگی مبتلا نمی شوند، این سوال باقی می ماند که آیا این افراد زخم های شناختی (cognitive scars) را حفظ می کنند که ممکن است در آسیب پذیری افسردگی نقش داشته باشد. مطالعه حاضر رابطه بین آسیب پذیری شناختی CA گذشته نگر گزارش شده به افسردگی را در نمونه ای از بزرگسالان جوان بدون آسیب شناسی روانی فعلی یا گذشته که با دقت انتخاب شده بودند، بررسی کرد. ما آسیب پذیری شناختی را با یک پرسشنامه خودگزارشی، مقیاس نگرش های ناکارآمد (DAS) و معیاری از سوگیری پردازش اطلاعات، آزمون جملات درهم (SST) اندازه گیری کردیم. شدت CA که توسط خود گزارش شده است با افزایش آسیب پذیری شناختی نسبت به افسردگی در هر دو DAS و SST همراه بود. این یافته ها اثرات مخرب CA را حتی در افرادی که آسیب شناسی روانی فعلی یا گذشته ندارند نشان می دهد.

کلیدواژه ها:

سوء استفاده در دوران کودکی ، افسردگی ، آسیب پذیری ، مدل های فرآیند دوگانه