برنامه ریزی اراضی رها شده شهری به منظورارتقای کیفیت فضای شهریشهرمشهد

برنامه ریزی طراحی محور رویکردی میانی بین برنامه ریزی شهری و طراحی شهری محسوب می شود. این رویکرد بهدنبال عدم پاسخ گویی مناسب طرح های سنتی توسعه شهری به مسائل کیفی موجود در محیط های شهری مطرح شدهاست طی چند دهه اخیر, شهرنشینی و شکل گیری فضاهای شهری, روند شتابانی به خود گرفته است, به طوری کهبخش وسیعی از عرصه های پیرامونی شهرها تخریب شده و به دنبال این توسعه بی برنامه, بسیاری از اراضی و بافت هایدرون شهری از جریان توسعه و عمران باز مانده و به صورت رها شده, باقی مانده اند. با توجه به اهمیت و نقش حساسزمین در توسعه شهری, مدیریت اراضی رها شده ضرورت دارد. هدف پژوهش حاضر بررسی راهکارها و سیاست های موثردر مدیریت اراضی رها شده شهری )نمونه موردی: شهر مشهد ( می باشد. نوع تحقیق کاربردی و روش بررسی به صورتتوصیفی تحلیلی است. و برای جمع آوری داده ها از روش پیمایشی و کتابخانه ای استفاده شده است. تجزیه و تحلیل -داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و بهره گیری از آزمون هایی همچون ضریب همبستگی پیرسون, آزمون T و نیزرگرسیون چندگانه می باشد. انجام شده در نرم افزار SPSS ، شاخص های مرتبط با معیارهای ویژگی های عملکردی ودسترسی با درصد تغییرات ۵۳ / ۲۲ ، بیشترین تاثیر، اهمیت و اولویت را در شناسایی اراضی مستعد توسعه درونزا در اینمحله داشته است. این شاخص ها شامل اراضی با کاربری های بایر، تولیدی کارگاهی و تجهیزات شهری، نوع مالکیت -اراضی، سهولت دسترسی به خدمات و کاربری های مختلط، توجه به همجواری ها و سازگاری با کاربری های پیرامون ودر نهایت بهره مندی از تاسیسات و زیرساخت های شهری است که تاثیر به سزایی در صرفه اقتصادی فرآیند توسعهدرونزا دارد.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی اراضی رها شده شهری به ، کیفیت فضای شهری ، شهرمشهد