‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬‬ شاخصه های طراحی اقامتگاه بوم گردی زمینه گرا با الهام از معماری بومی در روستای توریستی - گردشگری رویین اسفراین

هدف: هدف اصلی تحقیق تعیین معیارهای اقامتگاه بوم گردی زمینه گرا با الهام از معماری بومی در روستای گردشگری رویین اسفراین می باشد. روش شناسی پژوهش: روش انجام تحقیق در این پژوهش از مطالعات تحلیلی و توصیفی مفاهیم مرتبط شناسایی و همچنین بازدید میدانی از محل طرح، بناهای موجود منطقه و مصاحبه با افراد و راهکارهای معماری تعریف می شود. یافته ها: معماری مجموعه ای از فرم ها و سبک ها با درنظرگرفتن شرایط اجتماعی و اقتصادی است. وقتی صحبت از ساختمان های قدیمی و سنتی می گردد، مصالح بوم آور اولین چیزی است که به ذهن ما می رسد. معماری بومی برگرفته از الگوهای فرهنگی است و نشانگر آداب ورسوم، اندیشه، عقیده، روحیه، ذوق و سلیقه، احساسات و هنر جامعه است، در نتیجه رشد شکاف بین گذشته، حال و فرسایش فرهنگ بومی لزوم توجه معماران را به ساختار معماری بومی ایجاب می کند. علاقه گردشگران به اقامتگاه های بومی اغلب برای استفاده از فضاهای سنتی و رویدادهای محلی (همچون غذاهای محلی، اجرای موسیقی اصیل منطقه، برنامه های فرهنگی، استفاده از لباس های سنتی و. .) است که باعث استقبال بیشتر گردشگران داخلی و خارجی از این مکان ها شده است. در این تحقیق دلیل انتخاب اقامتگاه بوم گردی زمینه گرا حفظ معماری بومی روستا و هماهنگ با بافت آن بوده و با توجه به علاقه گردشگران به این نوع سبک که در این روستا وجود ندارد، یکی از ساده ترین و کارآمدترین راه ها برای انتقال فرهنگ بومی منطقه، به تصویر کشیدن معماری خاص آن است. منطقه ای است که بیشتر سکونتگاه های این روستا بازسازی خانه های قدیمی است که در این تحقیق طرحی جداگانه بر اساس نیاز گردشگران و بازدیدها و نتیجه گیری از اقامتگاه های موجود و منتخب روستا بررسی و طراحی شده است. اقامتگاه های بوم گردی فضاهایی هستند که بوم گرد را قادر به اسکان، مشارکت و کسب تجربه بر اساس اصول زندگی میزبان می کنند. ساختار اقامتگاه های بوم گردی برگرفته از معماری سنتی منطقه میزبان است که با عناصر و مصالح بومگرد هماهنگی دارد. رعایت رنگ، بافت، اندازه، شکل، چیدمان این اقامتگاه ها نیز بر اساس اصول معماری بومی و محیطی است. در این تحقیق اقامتگاه بوم گردی و ویژگی های آن تحت عنوان اقامتگاه با رویکرد معماری زمینه محور مورد بررسی قرار می گیرد و بدین ترتیب معماری منطقه به میراثی ارزشمند و نشانه ای از منطقه تبدیل می شود. زمینه گرایی به این نکته توجه دارد تا ساختمان ها در این رویکرد هماهنگ با بافت بافت خود طراحی شوند و علاوه بر تاثیرپذیری از بافت خود، عناصر موجود در بافت را نیز تحت تاثیر قرار دهند. نتیجه گیری: معماری زمینه گرا، به عنوان معماری برای بیان ارزش ها و نمایش دهنده فرهنگ و اقلیم یک منطقه است. این سبک با به کارگیری اصولی آن، می تواند علاوه بر حفظ هویت تاریخی، اجتماعی و فرهنگی یک منطقه و همچنین توجه به اصل زیبایی شناسی بصری و هماهنگی با بستر، سبب جذب و رغبت افراد به این اقامتگاه ها در این روستا شود. زاویه قرارگیری بنا، تعداد طبقات، جداره های بیرونی بنا، فرم ساختمان و بازشوها همه از شاخص های ویژه معماری منطقه می باشد که در بررسی بافت مسکونی واقامتگاه های موجود در روستا استخراج گردید.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، فرهنگ بومی ، معماری زمینه گرا ، ویژگی های محیطی ، دانش بومی.