بررسی اهمیت ساختاری سبک حل مسئله در ارتباط با هوش هیجانی

هوش هیجانی توانایی ادراک عواطف وهیجان ها، جهت دستیابی به عواطفی سازنده که به کمک آنها بتوان به ارزیابی افکار و فهم هیجان ها و دانش عاطفی و هیجانی خود پراخت و با استفاده از آن بتوان،موجبات پرورش احساسات و رشد هوشی خود را فراهم ساخت. هوش هیجانی توانایی سازگاری، مدعی بودن، درک و بروز و مدیریت هیجان ها، اعتماد به نفس،محدود کردن شتاب زدگی، مهارت های ارتباط،خودانگیزی، مدیریت استرس، هم دردی، شادی وخوش بینی، احساس تعهد در برابر خود و دیگران، به کارگرفتن انضباط در زندگی، داشتن استانداردهای لازم برای رفتارهای خود، توجه به آثار رفتارهای خود،توانایی تمایز درست از غلط، توجه به هنجارهای اجتماعی و مقررات، شناخت نحوه رفتار با خود و دیگران و طبیعت پیرامون خود، وحدت فکر و عمل، برخورداری از استدلال اخلاقی، احترام به دیگران و همدلی با آنان، صبر وانعطاف پذیری در کارها.این توانمندی ها حاصل تعامل چهار عنصر خودآگاهی، مدیریت خود، آگاهی ازدیگران و مدیریت روابط است. هر چه هوش هیجانی. افراد بالاتر باشد، قدرت حل مساله آنان بیشتر است. روش حل مساله به صورت فعالیت گروهی وخصوصا فعالیت در گروههای کوچک، بسترمناسبی را برای دستیابی به بهترین نتایج فراهم می کند و موجب تقویت تفکر انتقادی در افراد می گردد. در آموزش روش حل مساله آنهم به صورت کارگروهی، مهارتهایی همچون مشاهده ،مقایسه ، سازماندهی اطلاعات، تعیین و کنترل متغیرها، تدوین و تجربه فرضیه ها، تحلیل، استنباط، ارزشیابی و قضاوت تقویت می گردد. سطح مهارتهای حل مساله در افراد، به تواناییهای شناختی–رفتاری آنها بستگی دارد و هرچه واکنش های هیجانی افراد نسبت به مسائل و مشکلات صحیح تر و پخته ترباشد، قدرت حل مساله آنان به دلیل شناخت بهتر مشکل و تفسیر بهتر از موقعیت، بیشتر خواهد بود.

کلیدواژه ها:

هوش هیجانی ، هوش شناختی ، اعتماد به نفس ، حل مسئله