نقش میانجی دانش و نگرش در رابطه خودکارآمدی و ارائه پرستاری مبتنی بر شواهد

هدف پرستاری مبتنی بر شواهد، روشی مفید برای مراقبت های بالینی است که ارتقای کیفیت درمان را به دنبال دارد. خودکارآمدی پرستاران یکی از عوامل مهم در بهبود مراقبت مبتنی بر شواهد است. هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش میانجی دانش و نگرش در رابطه خودکارآمدی و ارائه پرستاری مبتنی بر شواهد بود. روش ها این پژوهش، توصیفی بود و به صورت مقطعی انجام شد. جامعه آماری این پژوهش، پرستاران شاغل در بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی مشهد در سال ۱۴۰۲ بودند. ۲۵۰ نفر از این پرستاران با روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده پرسش نامه بود. برای آزمون فرضیه ها از نرم افزارهای SPSS نسخه ۲۷ و AMOS نسخه ۲۴ استفاده شد. یافته ها خودکارآمدی تاثیر مستقیمی بر ارائه پرستاری مبتنی بر شواهد داشت (۰/۳۰۸=β). خودکارآمدی به واسطه دانش پرستاری مبتنی بر شواهد و نگرش نسبت به پرستاری مبتنی بر شواهد، تاثیر غیر مستقیمی بر ارائه پرستاری مبتنی بر شواهد داشت (۰/۰۱۳=β). مدل طراحی شده نیز از برازش مطلوبی برخوردار بود (x۲/df=۱/۱۳۱ و  GFI=۰/۹۸۸ و CFI=۰/۹۹۳ و IFI=۰/۹۹۴ و TLI=۰/۹۸۸ و RMSEA=۰/۰۲۳). نتیجه گیری با توجه به نقش مهم خودکارآمدی در پرستاری مبتنی بر شواهد، نیاز است دانشگاه های علوم پزشکی و مراکز درمانی در بدو استخدام پرستاران به سطح خودکارآمدی پرستاران توجه کنند. همچنین در نظر گرفتن راهکارهایی همچون برگزاری کارگاه ها و دوره های آموزشی جهت ارتقای خودکارآمدی پرستاران و افزایش دانش و نگرش و ارائه خدمات پرستاری مبتنی بر شواهد در بین پرستاران باید در دستور کار قرار گیرد. علاوه بر این، اتخاذ راهکارهایی جهت ایجاد انگیزه و تشویق پرستاران به پرستاری مبتنی بر شواهد نیز می تواند مفید واقع شود.

کلیدواژه ها:

Self-efficacy ، Evidence-based nursing (EBN) ، Knowledge ، Attitude ، Nurses ، خودکارآمدی ، پرستاری مبتنی بر شواهد ، دانش ، نگرش ، پرستاران