تاثیر بالینی کورکومین در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید

مقاله پژوهشی مقدمه: آرتریت روماتوئید، یک بیماری التهابی مزمن است که می تواند منجر به آسیب پیشرونده ی مفصل، درد و از بین رفتن عملکرد آن شود و برای آن درمان قطعی وجود ندارد. کورکومین، دارای خواص ضدالتهابی، آنتی اکسیدانی و ضد درد است. هدف از این مطالعه، بررسی اثر مکمل یاری با کورکومین پیپرین (فرم دارای حلالیت بالای کورکومین) بر روی علائم بالینی بیماری آرتریت روماتوئید بود. روش ها: مطالعه ی حاضر، از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی سازی شده ی دوسوکور بود که بر روی ۵۴ بیمار بالغ ۲۰ تا ۶۵ ساله که به بیماری آتریت روماتوئید مبتلا بودند انجام شد. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند و افراد گروه مداخله به مدت ۳ ماه روزانه یک کپسول کورکومین پیپرین حاوی ۵۰۰ میلی گرم کورکومین و گروه شاهد روزانه یک عدد کپسول دارونما حاوی ۵۰۰ میلی گرم مالتودکسترین دریافت کردند. یافته ها: تعداد ۵۲ نفر مطالعه را تکمیل کردند. میانگین سنی افراد شرکت کننده در گروه مداخله ۶/۱ ± ۵۳/۵ و در گروه شاهد، ۸/۱ ± ۵۴/۶ بود که از لحاظ آماری معنی دار نبود. در انتهای مطالعه شاخص فعالیت بیماری (DAS-۲۸) در هر دو گروه مداخله و شاهد، نسبت به ابتدای مطالعه به صورت معنی داری کاهش یافت. این کاهش در گروه مداخله به طور معنی داری بیشتر از گروه شاهد بود. نتیجه گیری: مصرف مکمل کورکومین پیپرین باعث بهبود معنی دار شاخص های بالینی بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید گردید.

کلیدواژه ها:

آرتریت روماتوئید ، عوامل ضد التهابی ، سرعت رسوب گلبولی ، کورکومین ، اندازه گیری درد