مقایسه ی اثر دو نوع تمرین دویدن و شنا کردن بر برخی از آنزیم های کبدی موش های صحرایی نر تحت القاء دکسوربیسین

مقاله پژوهشی مقدمه: تمرینات ورزشی مختلفی برای کاهش عوارض ناشی از مصرف دکسوربیسین و دیگر داروهای شیمی درمانی بر اندام های سالم بدن مورد مطالعه قرار گرفته اند؛ ولی تعداد محدودی از این مطالعات تاثیر برنامه های ورزشی مختلف را مورد مقایسه قرار داده است؛ بنابراین هدف از مطالعه ی حاضر، مقایسه ی دویدن و شنا کردن بر برخی آنزیم های کبدی موش های صحرایی تحت القاء دکسوربیسین (Doxorubicin) DOX می باشد. روش ها: ۳۶ سر موش صحرایی نر بالغ با وزن ۲۳۰ تا ۲۸۰ گرم، به طور تصادفی به ۶ گروه ۶ تایی: شم استراحت (SH)، شم تردمیل (SHT)، شم شنا SHS))، دکسوربیسین استراحت (D)، دکسوربیسین تردمیل (DT)، دکسوربیسین شنا (DS) تقسیم شدند. گروه های ورزشی ۵ جلسه در هفته و به مدت ۶ هفته برنامه ی تمرینی را انجام دادند. ۲۴ ساعت پس از آخرین جلسه ی تمرین، با سرنگ از بطن چپ حیوان خون دریافت شد. برای تحلیل داده ها از تحلیل توصیفی و تحلیل واریانس یک طرفه ANOVA و آزمون تعقیبی Tukey در سطح معنی داری ۰/۰۵ استفاده شد. یافته ها: تزریق DOX باعث افزایش معنی دار آنزیم های ALP، SGPT و SGOT شد، فعالیت های بدنی شنا و دویدن تاثیری در کاهش آنزیم ALP نداشت ولی باعث کاهش معنی دار آنزیم های SGPT و SGOT شد. نتایج نشان داد اختلاف معنی داری بین میزان کاهش آنزیم های گروه های دویدن و شنا مشاهده نشد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر به نظر می رسد فعالیت های ورزشی استقامتی، روش مناسبی برای کاهش سمیت کبدی ناشی از تزریق DOX در بیماران سرطانی بوده و هیچ کدام از تمرینات شنا و دویدن بر دیگری ارجحیت ندارند.

کلیدواژه ها:

دویدن ، شنا کردن ، آنزیم های کبدی ، موش صحرایی ، دکسوربیسین