تضاد؛ منشا شریت یا خیریت عالم هستی؟

تضاد به معنای تزاحم و ناسازگاری، همواره نظر بشر را به خود معطوف داشته و با این سوال مواجه کرده که فلسفه ی اینتضادها و ارتباط آن با مساله خیر و شر چیست؟ آیا این تضادهای موجود در عالم، خیریتساز است یا موجبات شرارت درعالم را فراهم میسازد؟ مقاله حاضر با تمسک به روش توصیفی- تحلیلی و استناد به مبانی نظری و فلسفی گروه های هدف،درصدد بررسی تطبیقی این مساله از دیدگاه مکاتب ثنوی، اندیشمندان غربی و اسلامی و بیان تشابهات و تفاوت هایآنهاست؛ استقراء در آراء ایشان موید این مطلب است که آیین ثنوی و نیز برخی از فلاسفه ی غربی با انگیزه های مختلف ازجمله، نفی شرور از دامان الهی، تضاد موجود در عالم را به خالقی مستقل از خداوند نسبت داده؛ که خود موجب سقوط دردام شرک است؛ درمقابل برخی از فلاسفه ی غربی چون هگل و نیز قاطبهی فلاسفه ی اسلامی با نگاهی مثبت و قائل شدننقش خلاق برای تضاد و ناسازگاری موجود در عالم، آن را برای حرکت، بقا و تکامل عالم ماده امری ضروری میدانند.

کلیدواژه ها:

تضاد عالم ، منشا بودن ، شریت عالم ، خیریت عالم