بررسی روش های خوشه بندی در شبکه سیار موردی بین خودرویی

یک شبکه موردی بین خودرویی یک شبکه موقت تلفن همراه است که در آن گره های شبکه، وسایل نقلیه جاده ای هستند. در شبکه موردی بین خودرویی، به دلیل محدودیت های قوانین جاده ای و موانعی که در اتصال فیزیکی در محیط های شهری وجود دارد حرکت وسایل نقلیه را محدود می کند، طیف منحصر به فردی از چالش ها و فرصت ها را برای پروتکل های مسیریابی ارائه می کند. به طور خاص، مشکلات قابلیت اطمینان پروتکل مسیریابی و مقیاس پذیری در شبکه های موردی بین خودرویی در حال حاضر موضوع تحقیقات است. خوشه بندی می تواند برای بهبود مقیاس پذیری و قابلیت اطمینان مسیریابی در شبکه های موردی بین خودرویی استفاده شود، زیرا منجر به شکل گیری توزیع شده ساختارهای شبکه سلسله مراتبی با گروه بندی وسایل نقلیه بر اساس توزیع فضایی مرتبط و سرعت نسبی می شود. علاوه بر مزایای مسیریابی، این گروه ها را می توانند به عنوان پایه ای برای تشخیص تصادف یا تراکم، انتشار اطلاعات و برنامه های سرگرمی عمل کنند. این مقاله به بررسی طراحی انجام شده در توسعه الگوریتم های خوشه بندی با هدف شبکه موردی بین خودرویی می پردازد. این یک تکنیک اعمال شده برای حل مشکلات انتخاب سرخوشه، وابستگی خوشه و مدیریت خوشه است و جهت های جدید و روندهای اخیر در طراحی این الگوریتم ها را شناسایی می کند.

کلیدواژه ها:

شبکه های موردی بین خودرویی ، سرخوشه ، خوشه بندی