بررسی قیود حاکم بر حق بر آموزش کودکان در کنوانسیونحقوق کودک ۱۹۸۹ و حقوق ایران

پیچیدگی دنیای امروز و لزوم کسب مهارت و داشتن آگاهی های لازم برای فرزندان جهت ورود به جامعه، باعث شده تا هر روز بر اهمیت حق بر آموزش کودکان افزوده شود و هر روز نیز دامنه آن گسترش یابد. این حق که هم بعنوان حق مثبت و هم حق منفی تلقی می شود، در اسناد علاوه بر حق بر آموزش برای تمام افراد بشر، بدلیل شرایط خاص کودکان، از جمله آسیب پذیری آنان، تبعیض نسبت به کودکان، عدم قدرت کافی در حفاظت از خود و امثال آن، باعث شده تا اسناد خاص حقوق کودک مورد تصویب قرار گیرد و بصورت اختصاصی به حق بر آموزش کودکان بپردازد. حق مزبور همانند بسیاری از حق های بشری دیگر مطلق نبوده و مقید است. از جمله قیدهای عمده و مشترک می توان به مصالح عمومی، منافع عمومی، نظم عمومی و امثال آن اشاره کرد. اما حق مزبور بخصوص برای کودکان با توجه به شرایط خاص کودک و همچنین ماهیت خاص این حق که همزمان تحت تاثیر خانواده، جامعه و کشور قرار دارد توجه ویژه ای را می طلبد. لذا آنچه در این پژوهش مورد سوال است این است که قیدهای حاکم بر این حق در مهمترین سند حقوق کودک (کنوانیسیون حقوق کودک) و نظام حقوقی ایران چیست؟ بنظر می رسد سند مزبور ضمن قیود مشترک بر حق ها، قیدهای خاصی را نیز اضافه کرده است که در حقوق ایران نیز کم و بیش، البته با رعایت قواعد شرعی مورد توجه قرار گرفته است