Comparing the effectiveness of positive-oriented psychotherapy and reality therapy training on compassion fatigue and job burnout in medical staff during the covid-۱۹ pandemic

زمینه و اهداف: پرستاری به منزله یک حرفه با میزان مخاطره بالا و فرسودگی محسوب می شود و می تواند عواقبی همانند خستگی از محیط کار و عدم رضایت شغلی به دنبال داشته باشد. هدف این مطالعه مقایسه اثربخشی روان درمانی مثبت گرا و آموزش واقعیت درمانی بر خستگی از شفقت و فرسودگی شغلی در کادر درمان بیمارستانی در دوران شیوع کووید-۱۹ بود. روش بررسی: این مطالعه از نوع نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون–پس آزمون با گروه کنترل بود. تعداد ۴۵ نفر از کارکنان زن و مرد شاغل در بیمارستان کاشانی شهرکرد به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل به صورت تصادفی گمارده شدند (هر گروه ۱۵ نفر). شرکت کنندگان در پژوهش پرسشنامه خستگی از شفقت و فرسودگی شغلی را به عنوان پیش آزمون تکمیل نمودند و پس از آموزش ۸ جلسه ای پروتکل روان درمانی مثبت گرا و آموزش واقعیت درمانی به گروه های آزمایش، آزمودنی ها در مرحله پس آزمون به پرسشنامه ها پاسخ دادند. داده ها با آزمون های آماری تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج نشان داد که بین روان درمانی مثبت گرا و آموزش واقعیت درمانی بر خستگی از شفقت و فرسودگی شغلی در کادر درمان تفاوت وجود دارد و واقعیت درمانی اثربخشی بیشتری دارد (۰.۰۱>p). نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر بیانگر این بود که روان درمانی مثبت گرا و آموزش واقعیت درمانی بر کاهش میزان خستگی از شفقت و فرسودگی شغلی موثر هستند و اثربخشی روان درمانی واقعیت درمانی بیشتر از درمان مثبت گرا است.

کلیدواژه ها:

Psychotherapy ، Reality Therapy ، Compassion Fatigue ، Occupational Burnout ، Medical Staffs ، روان درمانی ، واقعیت درمانی ، خستگی از شفقت ، فرسودگی شغلی ، کادر درمان