بررسی جهت گیری گسیختگی زمین لرزههای متوسط و بزرگ اخیر ایران

جهت گیری (Directivity)، اثر جهت گسیختگی گسل است که باعث بیشتر شدن شتاب افقی و کشیدگی بیشتر ابر زمین لرزه در راستای انتشار گسیختگی می شود. میزان تخریب یک زمین لرزه در امتداد جهت گیری بیشتر از جهات دیگر است . از آنجائی که مطالعات قبلی نشان دادهاند که ، جهت گیری یک پدیده اتفاقی نیست و در ارتباط با تغییرات سرعت لرزه ای در دو سمت صفحه گسلی است ، تعیین جهت گیری و در نظر گرفتن آن در نقشه های خطر زمین لرزه ایران امری بسیار مهم و ضروری است . در این مطالعه ما با استفاده از دادههای دوباره مکانیابی شده دقیق زمین لرزهها و پس لرزههای آن، اثر سطحی پارگی زمین لرزهها، توزیع و نوع سازوکارهای کانونی زمین لرزهها و پس لرزههای آنها، مدلهای تغییرشکل سطحی (دوبعدی) و عمقی (سه بعدی) به دست آمده از تداخل نگاری اینسار و همبستگی تصاویر نوری و تغییرات شتاب بیشینه در منطقه اطراف گسل مسبب ، جهت گیری را برای ۲۰ زمین لرزهی متوسط و بزرگ ایران بررسی می کنیم . نتایج این مطالعه نشان می دهد که ، اکثر ۲۰ زمین لرزه متوسط و بزرگ اخیر ایران دارای جهت گیری غالب یک طرفه هستند. این یافته مهم در نظر گرفتن اثر جهت گیری در محاسبات خطر زمین لرزه را ضروری می داند.

کلیدواژه ها:

جهت گیری ، گسیختگی ، شتاب افقی ، مکانیابی ، دادههای اینسار ، زمین لرزههای بزرگ