اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیک بر خودکارامدی مادران دارای کودک مبتلا به اختلال نارسایی توجه- بیش فعالی

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیک بر خودکارآمدی مادران دارای کودک مبتلا به اختلالنارسایی توجه- بیش فعالی انجام شد. طرح پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و به صورت پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترلو آزمایش بود. در این پژوهش از نمونهگیری در دسترس استفاده شد. بدین منظور از بین جامعه آماری این پژوهش کهکلیه ی مادران دارای کودک مبتلا به اختلال نارسایی توجه- بیش فعالی در شهر نجف آباد در سال ۱۴۰۲ بود، تعداد ۳۰ نفراز مشارکت کنندگان که ملاک های ورود به پژوهش را داشتند به صورت دردسترس انتخاب و بصورت تصادفی در دو گروه۱۵ نفره آزمایش و کنترل گمارده شدند. ابزار مورد استفاده در پژوهش حاضر مقیاس خودکارآمدی مادران برکلی (۲۰۰۵)بود. رفتاردرمانی دیالکتیک در ۱۲ جلسه ی ۶۰ دقیقه ای بر روی گروه آزمایش انجام شد و در این مدت گروه کنترل مداخلهای دریافت نکرد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS ۲۲ و با روش آماری تحلیل کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفت. نتایج تحلیل کواریانس حاکی از آن بود که رفتاردرمانی دیالکتیک بر خودکارآمدی گروه آزمایش در مرحله پس آزمونتاثیرگذار بوده است (P<۰/۰۱). از یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که با توجه به اثرگذاری رفتار درمانیدیالکتیک بر خودکارآمدی در مادران دارای کودک مبتلا به اختلال نارسایی توجه- بیش فعالی می توان از این روش درمانیبرای کمک به این افراد سود جست.

کلیدواژه ها:

رفتار درمانی دیالکتیک ، بیش فعالی-نقص توجه ، خودکارآمدی