سبک تفسیری ابوالفتوح رازیو جایگاه وعظ در آن

ابوالفتوح رازی یکی از برجسته ترین واعظان منطقه ری در قرن ششم هجری است. این سمت موجب گردیده است، تفسیر او سبک واعظانه داشته است. فارسی بودن این تفسیر در آن دوره نیز قابل توجه بوده و نشان از اهمیت وعظی این تفسیر دارد، این تفسیر نیز مانند دیگر تفاسیر واعظانه به ذکر و بیان تفصیلی داستانها توجه دارد و به اندک مناسبتی باب اندرز و موعظه را گشوده، روایات متناسب با موضوع را می آورد؛ نتایج حاصل از تحقیق اینکه: علل افزایش جذابیت تفسیر ازطریق به کارگیری وعظ، مواردی همچون: توجه به تناسب واژهها، تبیین جایگاه اهل بیت(علیهم السلام)، بهره گیری از اشعار فارسی، قصه گویی، ایمان به امدادهای غیبی و توجه به مشرب و مذاق عارفان و صوفیان میباشد. قصه گویی به دلیل ویژگیهای مختص خود، دلالت بر واعظانه بودن دارد؛ به گونه ای که در این تفسیر ما شاهد این ویژگیها هستیم. ویژگیهایی همچون: آمیختگی با باورهای عامیانه، توجه به اساطیر ایرانی، استفاده از عناوین جغرافیایی، عناصر صوفیانه، بیان مسایل ماورایی و بیان خواص آیات. در این تحقیق با استفاده از روش کتابخوانی و فیش برداری از منابع دست اول، به بررسی سبک تفسیری ابوالفتوح رازی و جایگاه وعظ در آن پرداخته میشود.

کلیدواژه ها:

ابوالفتوح رازی ، روض الجنان و روح الجنان ، روشهای تفسیری ، سبکهای تفسیری ، وعظ ، قصه گویی.