کهن گرایی واژگانی در غزل های سیمین بهبهانی

غنای ادبیات سنتی هنوز هم در لفظ و محتوا بر ادبیات امروز تاثیرگذار است. در شعر برخی از نوگرایان معاصر، تاثیرپذیری از ادبیات گذشته ایران، به صورت کهن گرایی صورت گرفته است. این نوع تاثیرپذیری که در نظریه های ادبی معاصر آن را هنجارگریزی زمانی یا باستان گرایی (Archaism) می گویند، در غزل های سیمین بهبهانی به خوبی هویداست. این پژوهش وجوه کهن گرایی واژگانی را در غزل های سیمین بهبهانی با روشی توصیفی- تحلیلی بررسی کرده است. دستاورد آن نشان می دهد که کهن گرایی واژگانی در غزلیات سیمین بهبهانی نمود بسیار دارد که از مهم ترین مصادیق آن: ۱. واژه های عام، ۲. واژگان درباری، دیوانی و نظامی، ۳. اصطلاحات موسیقی، ۴. اصطلاحات باده گساری، ۵. اصطلاحات و اسامی خاص مربوط به اساطیر و تاریخ کهن ایران، ۶. ترکیب های کهن، ۷. کهن گرایی در فعل (فعل ساده، فعل پیشوندی، فعل مرکب، فعل دعایی، ریخت کوتاه شده فعل ها، «میم» نفی فعل، و «باء» تاکید فعل)، ۸. اصوات کهن، و ۹. کهن گرایی در استفاده از حروف، قابل اشاره است. فرایند کهن گرایی واژگانی در غزل های سیمین بهبهانی، به نحوی متبحرانه اجرا شده، آن گونه که بخشی از مفاهیم و اندیشه های این شاعر از طریق واژگان دیرین زبان فاسی به مخاطب منتقل شده است، بدون آن که دریافت شعر او را برای مخاطب دشوار کرده باشد. این کهن گرایی در کنار دیگر شاخصه های شعر سیمین بهبهانی، موجب شده است که سروده های او از سبکی شخصی و انحصاری برخوردار باشد.

کلیدواژه ها:

سیمین بهبهانی ، غزل نو ، کهن گرایی واژگانی.