نقش بازآفرینی بافت فرسوده در ارتقای توسعه پایدار شهرها با نگاهی به تجارب کشورها

بازآفرینی شهری به عنوان فرآیندی که به تحولات بافت های شهری پرداخته و از تاریخ و فرهنگ به عنوان منابع الهام استفادهمی کند، در سطح جهانی به ویژه از قرن نوزدهم به این سو، شاهد تغییرات و رویکردهای متنوعی بوده است. کشورهای مختلف، باتوجه به زمینه های تاریخی، فرهنگی و اقتصادی خود، رویکردهای متفاوتی را برای حفظ و نوسازی بافت های تاریخی به کارگرفته اند. تجربیات کشورهای اروپایی غربی مانند فرانسه و ایتالیا نشان دهنده تاکید بر حفظ هویت تاریخی و ایجاد تعادل میانتوسعه مدرن و ارزش های تاریخی است. در این کشورها، قوانین حمایتی و سیاست های بازآفرینی نقش مهمی در مرمت بافت هایتاریخی ایفا کرده اند. به ویژه، برنامه های مرمت و نوسازی با هدف حفظ ویژگی های فرهنگی و اجتماعی بافت ها و جذب گردشگر،مورد توجه قرار گرفته است. از سوی دیگر، کشورهای اروپای شرقی و آمریکای شمالی، به ویژه در دوران های مختلف سیاسی واقتصادی، رویکردهای متفاوتی را برای نوسازی مراکز شهری به کار گرفته اند. در این کشورها، برنامه های نوسازی بزرگ مقیاس، باچالش هایی در حفظ هویت تاریخی و برخورد با مسائل اجتماعی و فرهنگی همراه بوده است. در ایران، تجربه های بازآفرینی شهرینیز به خوبی مشکلات و فرصت های موجود را نشان می دهد. این تجربیات تاکید می کنند که موفقیت در بازآفرینی بافت های تاریخینیازمند رویکردی جامع و چندبعدی است که شامل اقدامات کالبدی، اجتماعی، فرهنگی و آموزشی باشد. تحلیل این تجربیات نشانمی دهد که توجه به ابعاد اجتماعی و فرهنگی، شناسایی دقیق عناصر با ارزش تاریخی و اجرای طرح های هدفمند، می تواند به حفظهویت تاریخی، بهبود کیفیت زندگی ساکنان و ارتقاء محیط های شهری پایدارتر کمک کند.

کلیدواژه ها:

بازآفرینی شهری ، مرمت بافت تاریخی ، حفظ هویت تاریخی ، توسعه پایدار.