اثر بخشی آموزش مبتنی برتوانمندیهای منش بر گرایش به اعتیاد نوجوانان شهر تهران

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی آموزش مبتنی برتوانمندی های منش بر گرایش به اعتیاد نوجوانان شهر تهران صورت گرفته است . این پژوهش به لحاظ هدف یک پژوهش کاربردی و از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش شامل نوجوانان دختر ۱۵تا۱۸ ساله مشغول به تحصیل در سال ۱۴۰۳-۱۴۰۲ متوسطه دوم بود که با استفاده از روش نمونه گیری در دس ترس از یکی از مدارس مناطق ۲۲گانه شهر تهران انتخاب شدند. در این پژوهش که از نوع در دسترس م ی باشد با حجم نمونه ۴۰ نفر در دو گروه آزمایش (۲۰نفر) و گواه (۲۰نفر) جایگزین شدند. ابزارهای پژوهش شامل مقیاس گرایش به اعتیاد و پرسشنامه توانمندی های منش بودند. نتایج پژوهش نشان داد که میانگین تعدیل شده نمره های پس آزمون در متغیر گرایش به اعتیاد در گروه آزمایشی ۸۵۳/۵۹ و در گروه گواه ۶۱۶/۴۸ می باشد که نشان داد با کنترل پیش آزمون، گرایش به اعتیاد گروه آزمایشی نسبت به گروه گواه تفاوت معنی داری داشته است . بنابراین آموزش مبتنی بر توانمندی های منش باعث کاهش گرایش به اعتیاد در نوجوانان شهر تهران شده است .

کلیدواژه ها:

آموزش ، توانمندیهای منش ، گرایش به اعتیاد ، نوجوانان.