اثر بخشی روان درمانی مثبت نگر بر تاب آوری خود شفقتی و احساس ارزشمندی در زنان مراجعه کننده به مراکز اقامتیترک اعتیاد

هدف پژوهش حاضر اثر بخشی روان درمانی مثبت نگر بر تاب آوری خود شفقتی و احساس ارزشمندی در زنان مراجعه کننده به مراکز اقامتی ترک اعتیاد شهر اهواز بود. جامعه آماری شامل کلیه زنان معتاد شهر اهواز که در سال ۱۴۰۳ مراجعه کننده به مراکز اقامتی ترک اعتیاد بودند که تعداد آنها ۴۵۸ نفر بود حجم نمونه ۳۰ زن معتاد بود که بر اساس نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه هر گروه ۱۵ نفر) قرار گرفتند. طرح پژوهش از نوع نیمه تجربی پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل بود ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش شامل مقیاس شفقت به خود، نف (۲۰۰۳) احساس ارزشمندی ویلسون و همکاران (۲۰۱۰) تاب آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳) و مداخله روان درمانی مثبت نگر گودوین (۲۰۱۰) بودند. پس از گزینش تصادفی گروه ها از گروه آزمایش و گروه کنترل پیش آزمون به عمل آمد. سپس بر روی گروه آزمایش مداخله روان درمانی مثبت نگر در ۱۰ جلسه آموزشی ۹۰ دقیقه ای به صورت گروهی برگزار گردید. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل کوواریانس و نرم افزار spss۲۳ استفاده شد. با توجه به یافته های به دست آمده مقدارP<۰/۰۰۰۱ F=۴۶/۴۴۷ میباشد که نشان می دهد تحلیل کوواریانس معنادار بوده است و نتایج نشان می دهد که روان درمانی مثبت نگر بر تاب آوری خود شفقتی و احساس ارزشمندی در زنان مراجعه کننده به مراکز اقامتی ترک اعتیاد شهر اهواز موثر است.