بررسی پوچ انگاری و مرگ اندیشی در آخرین دفتر شعر احمد شاملو

مرگ اندیشی، حاصل عطف توجه به سرشت فانی انسانها و مرگ آگاهی حاصل هیبت زدگی و حیرت زدگی، روحی متعالی است. انسان تنها موجودی است که وجود بر او گشوده است و لذا احتمالا تنها موجودی است که به مرگ می اندیشد و از مرگ می ترسد. کفرت این نگاه به انسان و وجود انسان در سالهای پایانی حیات آدمی افزون تر می شود. با بررسی سیر تاریخی اشعار شاملو هر چه که به دفترهای پایانی شاعر نزدیک میشویم وجوه نیست انگاری و مرگ اندیشی در اشعار او تشدید مییابد که این نوع نگرش به کمال در دفتر حدیث بی قراری ماهان بدان پرداخته شده است. نگارنده در این مقاله این دفتر را از منظر پاس و پوچ انگاری و نگاه نوستالژیک به گذشته مورد بررسی قرار می دهد.

کلیدواژه ها:

حدیث بی قراری ماهان شاملو نیهلیسم ، پوچی ، نقد شعر