دسته بندی و مبانی اولیه ی طراحی انواع ساختار های قابل استقرار با تاکید بر رویکرد هوشمند سازی

به طور معمول، معماری به عنوان یک عنصر ایستا، بدون تغییر و صلب، بدون توانایی واکنش به محیط در حال تغییر اطراف آن درک می شود. رویکرد دیجیتال به طراحی معماری نشان داده است که می توان نمونه های معماری ایجاد کرد که با تغییرات در خواص مواد یا حتی فرم، به ورودی های محیط واکنش نشان دهند. مسئله ی طراحی این گونه ساختارها با توجه به حجم عظیم داده ها در سطح بین رشته ای منجر به چالشی برای محققان شده است. به این ترتیب در این مقاله به بررسی پیشینه و دسته بندی ساختارهای قابل استقرار می پردازیم طبقه بندی ارائه شده، نقطه شروع قابل توجهی برای بینشی دقیق از ویژگی های مورد مطالعه این سازه ها ارائه می دهد. بدون شناخت عمیق طبقه بندی و مکانیزم های ساختاری سازه های ذکر شده امکان طراحی ساختاری جدید ممکن نیست. در ادامه به واکاوی مبانی فرم یابی، شبیه سازی و بهینه یابی این ساختارها در دنیای دیجیتال خواهیم پرداخت. انواع سیستم های واکنش گر را بررسی و تحلیل نموده و نهایتا هوشمندسازی این گونه ساختارها با انواع روش های کنترلی مورد بحث قرار خواهد گرفت. هدف اصلی این پژوهش ارائه ی چهارچوبی جامع در راستای راهنمایی و هدایت پژوهشگران در شروع مسیر طراحی این گونه ساختارها است.

کلیدواژه ها:

سازه های تغییرفرم پذیر ، سازه های قابل استقرار ، سیستم های هوشمند ، کنترل پذیری سازه