تفاوت شیوه تدریس مدارس ایرانی در دوران سنتی و گذار به مدرنیته

این مقاله به بررسی تفاوت های شیوه تدریس در مدارس ایرانی در دوران سنتی و گذار به مدرنیته می پردازد. در دوران سنتی، روش های تدریس سنتی مانند سخنرانی، توضیحی، پرسش و پاسخ، نمایشی، تمرینی، گروهی و اجرایی رایج بودند. این روش ها بر اساس دیدگاه های دانشمندان معاصر مانند جان هاتون، رابرت مارزانو، هوارد گاردنر، لورنس استینبرگ، دیانا لورنس، پیتر سنگهایمر، جین هیوز، دیوید کولب، رندی بارن و دیوید بوم شکل گرفته اند. این روش ها بر ارتباط انسانی، تنوع در روش ها، ارتباط عمیق با موضوع، استفاده از فناوری و ابزارهای مدرن، ارتباط موثر و انگیزشی میان معلم و دانش آموزان، توسعه مهارت های فکری و انتقادی، ارائه بازخورد موثر و اهداف مشخص تاکید دارند. در مقابل، در دوران گذار به مدرنیته، روش های تدریس جدیدتری مانند مبتنی بر مشارکت، مبتنی بر مسئله و مبتنی بر تجربه معرفی شده اند. این روش ها بر فعال سازی دانش آموزان، حل مسائل واقعی و تقویت مهارت های خود تاکید دارند. مقاله همچنین به آسیب شناسی روش های تدریس سنتی پرداخته و مزایای روش های تدریس مدرن را بررسی کرده است. نتیجه این است که شیوه تدریس در مدارس ایرانی در حال گذار از روش های سنتی به روش های مدرن است که بر فعال سازی دانش آموزان و ارتباط عمیق تر با مفاهیم تاکید دارند

کلیدواژه ها:

مدارس ، سنتی ، مدرنیته ، ایران ، تدریس.