بررسی اثر تاب آوری بر سبک های فرزند پروری

شیوه فرزندپروری، عاملی اثرگذار است که نقش مهمی در رشد کودکان و سلامت روان آنان ایفا میکند و کیفیت رابطه والد-کودک اثر معناداری روی ابعاد زندگی افراد دارد. دانش آموزان در طول دوران زندگی،خصوصا دوران تحصیل با مشکلات زیادی مواجه می شوند.ما نمی توانیم مشکلات اساسی زندگی را از زندگی آنها کسر کنیم،اما می توانیم کاری کنیم که دانش آموزان پای مشکلات خود بایستند و آنها را به عنوان منبعی لایزال بدانند که می توانند برای پیشگیری زندگی بر آنها تکیه زنند.یکی از مهمترین توانایی های انسان که باعث سازگاری موثر با عوامل خطر می شود،تاب آوری است.تاب آوری عاملی است که باعث انعطاف پذیری و مقابله موثر با عوامل و موقعیت های استرس زا می شود. منظور از تاب آوری آن است که فرد علی رغم مواجهه با عوامل خطر دچار عارضه این مواجهه نشده و حتی قوی تر هم بشود. تاب آوری خصوصیتی است خاص کودکانی که با وجود مواجهه با استرس و شرایط ناگوار در زندگی شان، تسلیم افت تحصیلی، مشکلات جسمی و روحی، و مشکلات مربوط به بزهکاری دوران نوجوانی که آنها را با تجارب خطرناک بیشتری روبه رو می کند، نمی شوند. ترکیب عواملی باعث شکل گیری تاب آوری می شود. یکی از این عوامل نوع رابطه و تعاملات در خانواده است. به عنوان مثال خباز، بهجتی و ناصری(۱۳۹۰) در پژوهش خود به این نتیجه رسیدند که بین حمایت اجتماعی و روابط خانوادگی و تاب آوری رابطه وجود دارد. مطالعات خانواده امروزه بیشتر در جهت این موضوع است که چطور افرادی در برخورد با عوامل استرس زا توان مقابله و مقاومت را دارا هستند و چطور خانواده بر این توانایی اثر می گذارد.نتایج نشان دادکه میانگین متغیر شیوه های فرزندپروری والدین نسبت به متغیرهای تاب آوری و اعتمادبنفس بیشتر است. نتایج پژوهش نشان داد که بین شیوه فرزندپروری والدین با خودکارآمدی و تابآوری دانش آموزان رابطه معنادار وجود دارد . در مجموع شیوه فرزندپروری مقتدرانه به طور قوی تری میتواند خودکارآمدی و تاب آوری را در نوجوانان پیش بینی کند.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، فرزندپروری ، انعطاف پذیری ، دانش آموزان ، روابط خانوادگی