تحلیلی بر نقش خانواده ها بر جامعه پذیری و هویت فرهنگی

جامعه پذیری فرآیندی اساسی است که خانواده از طریق آن هویت فرهنگی و شخصی به دست می آورد. هر فرد بدون توجه به جنسیت و سن در زندگی خود تحت اجتماعی شدن طبیعی، برنامه ریزی شده، منفی یا مثبت قرار می گیرد. خانواده یکی از نهادهایی است که کودک را با جنبه هایی مانند فرهنگ، هویت فیزیکی و روانی یا رفتارها و محیط آشنا می کند که از عناصر اصلی اجتماعی شدن است. معمولا سه نوع خانواده وجود دارد، تک والدی، هسته ای و گسترده. هر یک از خانواده ها ممکن است کودک را به طور متفاوتی در معرض جنبه های اجتماعی شدن قرار دهند. نقش اصلی خانواده، پرورش، شکل دهی و هدایت فرزندان در جامعه است. بنابراین، کودکی که به هیچ خانواده ای تعلق ندارد ممکن است تحت یک فرآیند اجتماعی شدن منفی قرار گیرد. از زمان پذیرش واژه جامعه، جامعه شناسان مختلف مانند ماکس وبر به تعدادی نظریه اجتماعی از جمله نظریه فمینیستی، نظریه تعارض، نظریه اجماع، نظریه «خود»، مفهوم ذهن انسان، نظریه خود شیشه ای، و نظریه نمادین در میان دیگران. بنابراین، از نظر جامعه شناسان، محیط پویا و هویت خانوادگی در همبستگی با عناصر جامعه پذیری، رفتار اجتماعی فرد را در دوران کودکی و بزرگسالی تعیین می کند.

کلیدواژه ها:

خانواده.جامعه پذیری.هویت فرهنگی