نقش سیاست های اقتصادی دولت در گسترش افراطی گری در مرزهای کرمانشاه

افراطی گری از اساسی ترین چالش های بشری است که نه تنها خاورمیانه بلکه جوامع غربی و اروپایی را تهدید می کند. افراط-گرایی های دهه های اخیر از طریق هویت و ایدئولوژی پشتیبانی می شود که اساس آن صدمه زدن به دیگران است . اگرچه پدیده افراطگرایی به ظاهر یک مسئله سیاسی است اما برخی از علل اقتصادی ازجمله فقر نیز کنش های خشونت آمیز گروههای افراطی را توجیه پذیر می کند. براین اساس سوال اصلی که در اینجا مطرح می شود این است که : سیاست های اقتصادی دولت ایران چه تاثیری در گسترش افراطگری در مناطق مرزی کرمانشاه که دارای تنوع قومی - مذهبی است داشته است ؟ در پاسخ به سوال مذکور این فرضیه مطرح می شود که : سیاست های اقتصادی دولت جمهوری اسلامی ایران در مناطق مرزی کرمانشاه در گسترش افراطگری در مناطق مرزی تاثیر داشته است . یافته های پژوهش نشان می دهد که سیاست های اقتصادی دولت نسبت به کرمانشاه ازجمله : اختصاص بودجه اندک به کرمانشاه، نگاه امنیتی به مرزهای این منطقه ، عدم رسیدگی به وضعیت ترانزیت مرزها، عدم توجه به رونق بازارهای مرزی ، انتخاب مدیران غیرمتخصص ، بیکاری و فقدان رویکرد توسعه ای به منطقه سبب افزایش گرایش برخی از مرزنشینان به افراطگرایی و گروههای افراطی شده است . برای بررسی این مسئله در چارچوب نظریه کلاگمن ، از روش شناسی کیفی با تحلیل متون در دسترس، حوادث تروریستی سالهای اخیر و سیاست های اقتصادی دولت استفاده می شود. روش گردآوری دادهها نیز برمبنای اسناد و مدارک می باشد.

کلیدواژه ها:

افراطی گری ، مرز ، کرمانشاه ، سیاست های اقتصادی دولت ، فقر و نابرابری .