بررسی رابطه شادکامی با پیشرفت تحصیلی در دانش آموزان ابتدایی شهر شهرضا

هدف تحقیق حاضر بررسی رابطه شادکامی با پیشرفت تحصیلی در دانش آموزان ابتدایی شهر شهرضا بود. مطالعه حاضر از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش توصیفی و از نوع همبستگی بود ، جامعه آماری آن شامل کلیه دانش آموزان ابتدایی شهر شهرضا بودند. که از بین جامعه مورد نظر ۱۲۰۰ دانش آموز با استفاده از جدول نمونه گیری مورگان و کرجسی و به صورت نمونه گیری به روش غیر تصادفی در دسترس تعداد ۲۹۱ انتخاب و پرسشنامه بین نمونه های تحقیق توزیع و جمع آوری گردید. برای جمع داده ها از پرسشنامه شادکامی آکسفورد آرگایل ولو (۱۹۸۹) و پرسشنامه پیشرفت تحصیلی فام و تیلور ۱۹۹۴ استفاده شد. پس از تائید روایی پرسشنامه، پایایی پرسشنامه با استفاده از روش آلفای کرونباخ برای شادکامی ۰/۹۱۷، و برای پیشرفت تحصیلی ۰/۹۴۷، به دست آمد. سپس آمار توصیفی برای توصیف متغیرها و از آمار استنباطی آزمون همبستگی و رگرسیون در سطح p<۰.۰۵ جهت تجزیه و تحلیل استفاده شد. نتایج نشان داد بین خودپنداره و پیشرفت تحصیلی با همبستگی ۰/۵۸۵ و بین رضایت از زندگی و پیشرفت تحصیلی با همبستگی ۰/۵۱۰، بین آمادگی روانی و پیشرفت تحصیلی در دانش آموزان با همبستگی ۰/۶۲۳، بین سر ذوق بودن و پیشرفت تحصیلی با همبستگی ۰/۴۲۰، بین احساس زیبایی شناسی و پیشرفت تحصیلی با همبستگی ۰/۶۰۶، بین خودکارآمدی و پیشرفت تحصیلی با همبستگی ۰/۵۵۴، بین امیدواری و پیشرفت تحصیلی با همبستگی ۰/۶۰۴ در دانش آموزان ابتدایی شهر شهرضا رابطه معناداری دارد همچنین می توان نتیجه گرفت که ازبین متغیرهای مستقل، به ترتیب سهم و نقش ابعاد آمادگی روانی، خودپنداره، امیدواری و سر ذوق بودن در تبیین متغیر وابسته تعیین کننده می باشد.