توسعه پایدار در سکونتگاه های غیررسمی: بررسی استراتژی های نوآورانه برای بهبود کیفیت زندگی

سکونتگاه های غیررسمی، که به عنوان محله های حاشیه نشین یا زاغه ها نیز شناخته می شوند، به عنوان یکی از چالش های عمده در جوامع شهری معاصر مطرح هستند. این سکونتگاه ها معمولا با مشکلاتی چون کمبود خدمات عمومی، زیرساخت های ناکافی و شرایط نامناسب زندگی مواجه اند. با این حال، در دنیای امروز، مفهوم توسعه پایدار به عنوان یک رویکرد جامع برای بهبود کیفیت زندگی در این مناطق، اهمیت ویژه ای یافته است. توسعه پایدار به معنای تامین نیازهای کنونی بدون به خطر انداختن توانایی نسل های آینده برای تامین نیازهای خود است و این مفهوم می تواند به طور خاص در زمینه سکونتگاه های غیررسمی به کار گرفته شود. فرض تحقیق بر این است که استفاده از فناوری های نوین می تواند به بهبود زیرساخت ها و خدمات عمومی در سکونتگاه های غیررسمی منجر شود و همچنین مشارکت فعال ساکنان در فرآیند برنامه ریزی و تصمیم گیری می تواند احساس مالکیت و مسئولیت پذیری را در آن ها تقویت کندو در کنار آن، طراحی فضاهای عمومی و سبز می تواند به بهبود کیفیت زندگی اجتماعی و زیست محیطی در این مناطق کمک کند. هدف این تحقیق بررسی و تحلیل استراتژی های نوآورانه ای است که می توانند به بهبود کیفیت زندگی در سکونتگاه های غیررسمی کمک کنند. این استراتژی ها شامل استفاده از فناوری های نوین، مشارکت جامعه و طراحی شهری پایدار می شود. روش مورد استفاده در این تحقیق کیفی می باشد و برای دستیابی به اهداف تحقیق، از روش تحلیل داده های ثانویه استفاده خواهد شد. همچنین، مطالعه تجربیات موفق در کشورهای دیگر به عنوان بخشی از روش تحقیق در نظر گرفته شده است. این تحقیق به دنبال شناسایی مدل های موفق توسعه پایدار و ارائه راهکارهایی عملی برای بهبود کیفیت زندگی در این سکونتگاه ها اس استفاده از سیستم های انرژی تجدیدپذیر، ایجاد فض اهای سبز و بهبود زیرساخت های بهداشتی می تواند به بهبود شرایط زندگی ساکنان این مناطق کمک کند. علاوه بر این، مشارکت فعال ساکنان در فرآیند تصمیم گیری و برنامه ریزی می تواند باعث افزایش احساس مالکیت و مسئولیت پذیری در برابر محیط زندگی شان شود.----- -----

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، سکونتگاه های غیررسمی ، کیفیت زندگی