اقلیم شناختی مسیرهای توفان برون حاره ای نیمکره شمالی و مناطق اصلی ورودی آنها به شمالگان

در این مقاله، اقلیم شناختی مسیرهای توفان برون حاره ای نیمکره شمالی و ورودی های اصلی توفان ها به شمالگان و اثرات احتمالی آنها بر کاهش محلی یخ دریای شمالگان در چهار فصل بررسی شده است. شناسایی مسیرهای توفان با به کارگیری روش ردیابی بر تاوایی نسبی و مولفه نصف النهاری مثبت باد در تراز ۸۵۰ هکتوپاسکال از داده های ERA۵ برای دوره ۱۹۷۹ تا ۲۰۲۳ انجام شده است. از نظر فصلی، مسیرهای توفان در زمستان قوی تر و در تابستان ضعیف تر هستند. علاوه بر غرب اقیانوس اطلس شمالی و آرام شمالی به عنوان مناطق اصلی زایش توفان های اقیانوسی، مرکز اقیانوس آرام شمالی به عنوان منطقه ثانویه زایش توفان های اقیانوسی به ویژه در زمستان محسوب می شود و بیشتر توفان ها در غرب آمریکای شمالی و غرب گرینلند به بیشینه زدایش می رسند. برخی از توفان های شکل گرفته در شرق فلات تبت، تا ساحل شرقی آسیا و برخی دیگر تا دریای برینگ نفوذ می کنند. کشیدگی محسوس مسیر توفان اطلس شمالی از غرب اقیانوس اطلس شمالی به سمت شمالگان از طریق دریای گرینلند و دریای نروژ و وجود مقادیر بزرگ زدایش توفان ها در این دو دریا، نشان دهنده نفوذ توفان رانده هوای گرم و مرطوب از اقیانوس اطلس شمالی به شمالگان است. همچنین چگالی زدایش توفان ها در دریای برینگ با ردیابی مولفه نصف النهاری مثبت باد، افزایش محسوسی می یابد که به معنای آن است که توفان های نفود کرده تا دریای/تنگه برینگ سبب ورود گرما و رطوبت اقیانوس آرام شمالی به شمالگان می شوند. این نفوذ توفان رانده هوای گرم و مرطوب منجر به کاهش محلی یخ دریا یا کاهش سرعت تولید یخ دریا به ویژه در فصل زمستان می شود.

کلیدواژه ها:

مسیرهای توفان برون حاره ای ، روش ردیابی ویژگی ، مسیر توفان آرام شمالی ، مسیر توفان اطلس شمالی ، شمالگان