بادگیر نماد هنر بومی در استفاده بهینه از انرژی باد

بادگیر از عناصر تاریخی معماری ایران می باشد که ابداعی مهم در معماری بومی مناطق گرم وخشک و گرم و مرطوب ایران است. اینعناصر که با رویکرد اقلیمی طراحی گردیده اند، به عنوان یک سیستم سرمایش ایستا شناخته شده اند و تهویه مطبوع را با بهره گیری از انرژیتجدید پذیر باد فراهم می آورند. توجه اصلی این نوشته به معرفی بادگیرهای ساخته شده به عنوان نمونهای از معماری پایدار بومی مناطق گرموخشک است که با استفاده بهینه از انرژی تجدیدپذیر باد موجب تهویه طبیعی و آسایش ساکنان خانه بوده است و همچنین ساختی که کمترینتاثیر منفی بر محیط زیست را داشته است. مهمترین نکته در معماری های جدید استفاده بیش از حد از انرژیهای غیر قابل تجدید (فسیلی)است که صدمات جبران ناپذیری بر محیط وارد می آورد. در این مقاله با توجه به روش توصیفی سعی گردید تا ویژگی بادگیرها بررسی شود تابدین طریق به ارتباط معماری گذشتگان در جهت استفاده بهینه ازانرژی تجدید پذیر و پایداری محیط اشاره شود.

کلیدواژه ها:

اقلیم معماری ، سرمایش طبیعی ، بادگیر