ارزیابی ظرفیت شبکه های اجتماعی در سازگاری با کم آبی ، مطالعه موردی: دشت اصفهان-برخوار

در تحقیق حاضر ظرفیت سازگاری با کم آبی در بخشی از حوضه آبریز زاینده رود (اصفهان-برخوار)، به وسیله تحلیل جوامع حاصل از شبکه اجتماعی ذینفعان، موردبررسی قرارگرفته است . برای ارزیابی مفهوم سازگاری ، بررسی هر دو بعد اجتماعی و هیدرولوژی در سامانه های منابع آب مهم است . از مولفه های اجتماعی منطقه می توان به وضعیت اقتصادی و تجربه ذینفعان به عنوان ویژگی های انسانی و از مولفه های هیدرولوژی منطقه به کاهش منابع آب در دسترس اشاره کرد، که بر وضعیت یکدیگر اثر می گذارند. برای شناخت و پایش اثر متقابل انسان و آب و تحلیل پیچیدگی های موثر در فعالیت های درون حوضه ای در پژوهش حاضر از مدل تحلیل شبکه های اجتماعی ۱(SNA) استفاده شده است . در این پژوهش تمرکز ویژهای بر ذینفعان حوضه آبریز و اندرکنش آنها با یکدیگر وجود دارد تا جوامع حساس به کم آبی در سطوح متفاوت شناسایی شود. به این منظور از دادههای مکانی و همچنین میزان و نوع کشت کشاورزان و میزان مصرف آب آنها استفاده شده است تا ارتباط شبکه ذینفعان با وضعیت منابع آب محدوده موردمطالعه برقرار شود. نتایج حاکی از آن است که ۳۰ درصد جوامع مابین سالهای ۱۳۸۹ تا ۱۳۹۴ توانسته اند با شرایط کم آبی به خوبی مواجه شوند. این در حالی است که نتایج مدلسازی ارتباط ضعیف جوامع با یکدیگر را در سطح کلان شبکه نشان می دهد. درصورتی که میان جوامع محلی کانالهای ارتباطی قوی تری برقرار شود ارتقا میزان سازگاری با کم آبی متصور است .

کلیدواژه ها:

تحلیل شبکه های اجتماعی ، سازگاری ، زاینده رود ، ، کم آبی