رویکردهای نوین در کاهش حجم رواناب شهری

در هنگام بارش باران و برف، مقداری از آب جذب خاک و گیاهان، و درصدی از آن تبخیر می شود، باقیمانده آن جاری شده و رواناب نامیده می شود. سیلاب زمانی روی می دهد که خاک و گیاهان نتوانند بارش را جذب نموده و در نتیجه کانال طبیعی رودخانه کشش گذردهی رواناب ایجاد شده را نداشته باشد. با افزایش جمعیت و توسعه شهرنشینی مقدار سطوح نفوذناپذیر افزایش یافته است که منجر به یکسری مشکلات هیدرولوژیکی از جمله افزایش سیلابها شده است . عدم مدیریت سیلابها مخصوصا در شهرها هم از نظرخسارات مالی و هم از نظر تلفات جانی ، مهیب ترین بلای طبیعی محسوب می شود. در این تحقیق روشهایی برای مدیریت روانابها ارائه شده است تا علاوه بر کنترل روانابها بتوان از آب آنها استفاده کرد و بخشی از آب مصرفی را از طریق سیلابها جبران نمود. در این تحقیق روشهایی برای مدیریت رواناب شهری ارائه شده است ، از جمله روش سلولهای نگهداشت زیستی ، باغ باران، سقف های سبز، ترانشه های زهکشی ، روسازی های نفوذپذیر پیوسته ، معابر با سنگفرش نفوذپذیر، مخازن باران، سیستم هدایت آب باران از سقف ، کانالهای نباتی ، باریکه های فیلتری ، باریکه های سپری ، حوضچه های کنترل، تالابهای مصنوعی و جنگل زایی را می توان نام برد. با توجه به تحقیقات انجام شده با مسیریابی سیلابها و طرح و استفاده از این روشها می توان حجم رواناب را بسته شرایط حوضه ، نوع و روش اجرا حدود ۲۵ الی ۷۰ درصد کاهش داد همچنین این روشها منجر به افزایش زمان تمرکز رواناب می شوند که از آسیب ها و خسارات ناشی از سیلابها جلوگیری می کند.

کلیدواژه ها:

توسعه کم اثر ، سیل ، مدلسازی هیدرولوژیکی ، سقف سبز